Dag 10: Regen en zegen

Hallo allemaal,

De blog van woensdag 9 augustus:

Donderend onweer, vlak boven Dehradun. Harde klappen en lange rollende donder. Sommigen van ons hebben het vannacht bewust mee gekregen en lagen wakker. Anderen waren zo moe dat ze overal doorheen hebben geslapen. Heel verschillend begonnen we aan deze laatste dag op PTS.
Plan is om met het busje (18 personen inclusief chauffeur) naar Herbertpur te gaan, om daar het Christian Hospital te bezoeken. Er werd even overlegd of we een plastic eetzaalstoel in de bus zullen zetten om een exra zitplaats te creeeren.Dan kunnen we met zijn allen in de bus! Maar meneer Roshyama vond het uiteindelijk toch beter om met zijn auto mee te gaan en zo had iedereen toch een eigen plek.

De ontvangst bij het ziekenhuis was heel hartelijk. We kregen een snelle rondleiding door het ziekenhuis; kinderen met een beperking kegen les, patienten stonden in de rij, een vrouw die aan het bevallen was werd binnen gebracht. Net als overal in India zijn er veel mensen. We zagen een flard van het echte werk. Het voelt vreemd om met een groep van 18 witte mensen hier tussendoor te wandelen. Mensen staren ons aan, de taal en de tijd maken het niet mogelijk om uit te leggen wat we komen doen. Wij kijken rond, maar zijn zelf ook een bezienswaardigheid.
Dokter Samuel Matthew vertelt ons in de bibliotheek (een rustige omgeving, soort collegezaal) meer over de achtergrond van het ziekenhuis. Eind jaren dertig heeft meneer Lehman eigenhandig het ziekenhuis gebouwd op een theeplantage die hij samen met zijn vrouw Monica heeft gekocht. De gedrevenheid die dokter Lehman had is nog steeds te merken tijdens het verhaal van dokter Matthew. De artsen en verpleegkundigen ervaren niet alleen een taak om mensen te helpen om beter te worden, maar ook om hen Jezus te leren kennen. Hulp geven ze aan iedereen, en wie ervoor open staat krijgt meer dan medische zorg. 1 van de verhalen die mister Matthew vertelt gaat over een 17-jarig meisje. Ze werd misbruikt en wilde daarom niet meer leven. Ze dronk een zuur middel om toiletten te reinigen, werd heel ziek, haar maag kon niet worden gered. Haar leven wel. In het ziekenhuis ontdekte ze wie God is en werd christen.

Bijzonder: er wordt opnieuw zichtbaar hoe mensen hun dagelijks werk koppelen aan hun christen zijn, het is in alles met elkaar verbonden. De basis is om er te zijn voor de ander; te kijken, te luisteren, oprechte belangstelling te hebben en betrokken te zijn op elkaars leven. Er wordt veel gedeeld, er wordt samengeleefd. Ik hoop oprecht dat we hier iets van vast kunnen houden als we straks weer in Nederland zijn. Niet alleen vandaag, maar ook de ontmoetingen op eerdere dagen en de gesprekken die we met elkaar hebben in de groep laten merken dat het goed is om niet alleen te delen wat je doet, maar ook te bespreken waar je over nadenkt, je zorgen over maakt, je verdrietig over bent en waar blij en dankbaar voor kan zijn. Het leven is rijker als je het deelt.

Terug op PTS is het tijd om afscheid te nemen en ons voor te bereiden op de treinreis morgenochtend vroeg. Tony, een jonge student die Bart goed heeft leren kennen deelt vriendschapsarmbandjes uit aan iedereen in de groep. We krijgen van een andere student boekenleggers met een bijbeltekst erop. Wij geven onze bedankjes: de armbandjes die Maaike en Sandra hebben geknoopt. Bij de boom drinken we een kop thee met melk en suiker. En ’s avonds eten we een typisch Indiase maaltijd: gestoomde rijst met kip, zwarte peper en cashewnoten, een schep frisse yoghurtsaus wat komkommer. Mister Matthews (de kok) die heel veel voor ons geregeld heeft en die we hebben leren kennen als een muzikale man bedanken we voor zijn goede zorgen: we zingen ‘Bless the Lord’ voor hem. We doen een poging om dat vierstemmig te doen, maar zesstemmig lukt ons beter. Nog even verder oefenen voor Delhi straks..

En dan nu op tijd ons bed in. Morgenochtend staat om 4 uur de bus klaar om ons naar het station te brengen. Als we opstaan om kwart over 3 is het in Nederland nog voor twaalven.. niet meer over nadenken, we gaan lekker slapen.

Rondleiding, we lopen hier langs de nursing school die bij het ziekenhuis hoort.

Mini-college door Dr. Matthews

Lehman house – is gebouwd door Dr. Lewman. Hij was ingenieur, waardoor hij dit huis, inclusief de stenen, zelf heeft kunnen maken om daarin dokter te zijn.

Lunch in de kantine van het Hospital, waar ook een paar zusters zaten te eten.

Geschreven door: Jonneke