TLT cursus in Merauke 10 t/m 12 oktober 2018

De reis

Toen we vanuit Vomu in Bidnew aankwamen met de prauw met motor hebben we drie kwartier met ds. Pertrus Besagi en zijn vrouw Katarina kunnen praten en wat te eten en te drinken gekregen. Het gras dat welig groeide in het meer bij de steiger was gekapt dus toen het amfibievliegtuig kwam kon het mooi aanmeren aan de steiger.

Het bracht ons naar Tanah Merah en zou ons daarna naar Merauke brengen – dachten we. Maar er stond geen vlucht Tanah Merah – Merauke voor ons op het vluchtschema van de MAF; er was een andere invulling. Hoe dat gekomen is, is ons op dit moment niet duidelijk. We hadden die vlucht aangevraagd en dat was geaccepteerd.

Van Tanah Merah naar Merauke reizen kan op twee verschillende manieren: per vliegtuig (minder dan een uur) of per auto (een reis van ongeveer 6 uur). We wilden wel graag zo snel mogelijk door naar Merauke. We weten, dat er een lijnvlucht is van de commerciële maatschappij Trigana, die meestal rond een uur of 1 naar Merauke vliegt. We kwamen om kwart voor elf in Tanah Merah aan waar Okto ons haalde met de auto. Hij  heeft direct geprobeerd tickets voor Trigana voor ons te regelen. Allerlei verkooppunten waren gesloten, maar met enige aandrang van Okto kon men op het vliegveld toch tickets afgeven. De bezetting van het vliegtuig was geen probleem. Het toestel was nog niet eens halfvol! In Merauke namen we een taxi naar hotel Coreinn, waar nog een geschikte kamer voor ons was. Dat was een leuk weerzien met allerlei personeelsleden van het hotel die we nog van vorige verblijven kenden.

Zondag

Na aankomst in het hotel zijn we eerst maar eens gaan uitrusten. Zondagmorgen zijn we naar de kerk gelopen in een minuut of 20. Onze aanwezigheid bleek een grote verrassing voor de kerkeraad. Dat werd in het welkom duidelijk onder woorden gebracht! We hebben na de dienst wat principe-afspraken gemaakt. Allereerst natuurlijk over de TLT-cursus.  Afgesproken werd, dat we van maandag 15 oktober tot en met zaterdag 20 oktober elke dag van 5 tot 7 cursus zouden geven. Ik werd ook meteen gestrikt om voor te gaan in de diensten van 14 en 21 oktober!

Cursus (pastorale zorg) aan de STT (Theologische Hogeschool)

Het lukte niet direct telefonisch contact te krijgen met Jansakti, rector van de STT. We wilden natuurlijk weten wat geschikte dagen en uren waren voor deze school. Na telefonisch contact sprak hij af maandagmorgen om 9 uur bij ons in het hotel te komen. Het werd 11 uur, vanwege een begrafenis.

We hebben afspraken kunnen maken. Lesuren, zoals in het binnenland (’s morgens en in de namiddag), waren niet mogelijk. Bovendien waren er docenten van buiten ingeroosterd op verschillende dagen. Zo kwamen we uit op dinsdag: van half negen tot twaalf uur, en op woensdag: hetzelfde met nog een les erbij van drie tot vijf. Dinsdastonden we om kwart over 8 klaar; om 9 uur werden we opgehaald en om half 10 konden we beginnen!

Na onze ervaringen in Vomu was het een verademing om hier les te geven. Dat gebeurde in een kamer, waarin de ongeveer 20 studenten net pasten. Ze vonden de bijbelteksten snel, discussieerden veel en kwamen meestal met heel goede antwoorden. De rector zei, dat hij verrast was door de open reacties van zijn studenten.

Woensdag aan het eind van de les zeiden we, dat we eventueel ook zaterdag nog les wilden geven. De rector overlegde met de studenten wat die daarvan vonden. En die wilden graag verder. Toen is zaterdag de cursus van negen tot twaalf gegeven. We zijn niet aan het werkplan toegekomen. Daar hopen we de volgende week nog aan te werken. Er studeren vrij veel studenten uit andere delen van Indonesië en maar enkelen uit Papua, waaronder ook van de GGRI (onze zusterkerken).

Diversen

Officiële papieren

In Indonesië is men erg gesteld op vormen en uiterlijke kenmerken. De studenten kregen daarom allemaal een certificaat, waarop stond, dat ze de TLT-cursus gevolgd hadden. De rector was ook blij dat hij op de officiële papieren kon invullen dat een Master Trainer van het Timothy Institute of Calvin Seminary USA  aan zijn theologische school les gegeven had. Dat zou beslist indruk maken op de onderwijs-instanties van de overheid.

Gang van zaken bij het lesgeven

Als we aankwamen om les te geven, waren er maar enkele studenten aanwezig. Op een gegeven moment ging men onder leiding van een van de studenten goed luid zingen; daarna kwam de rest van de studenten. Een beetje tijdrovend, zeker als we later konden beginnen dan afgesproken. Ook werd er tijdens de lessen een studente gevraagd mee te helpen de maaltijd klaar te maken. Die miste dus een gedeelte. Zaterdag klopte het tijdschema wel en waren de studenten ook allemaal aanwezig. Toen konden we snel van start gaan. Na de ochtendlessen was er een maaltijd en daarna werden we naar het hotel teruggebracht.

Plannen voor de STT

De ruimte die de school heeft is erg krap. De rector vertelde, dat er een stuk grond gekocht is, waar een campus op gebouwd kan worden. Voor die gebouwen is er nog geen geld; de grond lag dus nog braak.

Moesierie

Obed Moesierie was hoofd van de lagere school, toen wij in 1976 in Kouh aankwamen. We hebben dus veel met hem te maken gehad in de vijf jaar dat we daar woonden. Zijn kinderen en de onze speelden vaak met elkaar. Nu geeft Moesieri les aan de SMTK (middelbare theologische school) van onze zusterkerken in Merauke. We besloten hem te bezoeken; we wisten wel ongeveer waar hij woonde, maar niet precies. We hebben in die buurt gevraagd en de eerste de beste kon al precieser aangeven waar hij woonde. In de volgende straat vroegen we het bij het huis op de hoek en daar bleek hij naast te wonen. En zo vonden we hem en hebben we een goed gesprek met hem gehad.

Maniawasi

Maniawasi heeft in de zendingstijd les gegeven aan de lagere school in Boma. Op een gegeven moment (in de 80-er jaren) is hij naar het transmigratiedorp Semangga verhuisd. Dat dorp ligt aan de overkant van de rivier de Maro bij Merauke. Maniawasi organiseerde daar kerkdiensten, eerst in een lagere school, later in een door hem gebouwd noodkerkje. Dat kerkje is nu zo vervallen, dat het niet meer voor diensten gebruikt kan worden. Af en toe worden er nu diensten gehouden in een grote kamer in het huis van Maniawasi. Daar komen ook vaak militairen die gelegerd zijn op een plek, die een paar honderd meter van zijn huis ligt. Voor hen is de afstand naar een andere protestantse kerk zo groot dat ze daar niet naar toe gaan. Voor de leden van de GGRI die in Semangga wonen is de afstand naar de kerk in Merauke ook zo groot, dat ze daar bijna niet komen. De kerk bezit nog steeds het stuk grond naast het erf van Maniawasi van 50 bij 100 meter, waarop het vervallen noodkerkje staat. Daar zou iets nieuws kunnen verrijzen. En dat zou als een soort evangelisatiepost kunnen functioneren. Belangrijk is dan wel, dat er een voorganger (evangelist) is; dan zou er gemeentevorming kunnen plaats vinden.

Verre Naasten

Via deze reisblog zijn verschillende reizigers te volgen die via of namens Verre Naasten buitenlandse mission-partners en -projecten bezoeken. Denk bijvoorbeeld aan: lokale kerken die hun mission-gebied bezoeken, uitwisselingsreizen van scholen en inspiratiereizigers. Deel mee in hun reiservaringen en laat je inspireren door wat er wereldwijd wordt gedaan rondom mission! Geef je op voor de nieuwsbrief en blijf zo op de hoogte van de laatste updates van de reizigers.