Dag 12: trainen in geduld

Hallo allemaal,

Vanmorgen mochten we rustig opstarten.  Om half 11 moesten we onze koffers inleveren, die opgeslagen zouden worden zodat wij er niet mee hoefden te sjouwen. Ontbijten mochten we in de lobby op zelfgekozen tijd doen. We hebben allemaal genoten van de lekkere broodjes, fruit, en verse koffie of sap.

Toen begonnen we de bijbelstudie wereldwijd geloof toepassen op je eigen leven. Na even samen gelezen, gebeden en gezongen te hebben gingen we in groepen uiteen om vragen te bespreken.
Wachten in de lobby op de bus. Ik zie dat iedereen wat moe is en de tranen zitten hoog. We willen naar huis maar ook het komende weekend niet missen. We zitten te wachten beneden. Worden weggekeken door personeel. Maar waar blijft de bus…. uur later dan gepland vertrekken we. Wat blijkt: de buschauffeur weet de weg niet. Carol wijst hem de route. In een 40-personen airco bus. Wat fijn. Want hier in Delhi is het echt warmer dan in Deradun. Op stap voor lichte lunch in een woonhuis waar ook Bijbelstudielessen worden gegeven. Als dank zingen we ” Stel mijn vertrouwen in de Heer mijn God” in canon. Dat is het enige lied dat iedereen uit zijn hoofd kent. Daarna te voet naar de school faith academy in old Delhi.

God zal met ons zijn.

Staf is christelijk elke dag 30 min met bijbel onderwijs. Kinderen leren dat als woord van God niet kennen dan is hun leven niet compleet volgens de directeur. Grondlegger mr Darcy van Amerika. Maar hij mocht niet evangeliseren, hij was leraar en hij mocht wel deze school stichten. Deze school is een christelijke particulere school. Ze leren geen religie maar ze onderwijzen Jezus Christus. Dat is wel toegestaan, aangezien de Hindoes Jezus ook erkennen. Het buitenpodium werkt met een hydraulisch systeem.
Wij mochten hem inwijden met ons gezang: ‘Stel mij vertrouwen’

Via old Delhi naar pastorbijeenkomst. Daar hebben we weer Stel mijn vertrouwen gezongen. Zweitse heeft hier nog een korte preek gehouden. Voordat we begonnen hebben we lang moeten wachten in een klein warm kerkje. Het was een bijzondere, drietalige dienst. Sommigen van ons konden Engels niet volgen, waardoor het soms vertaald moest worden naar het Nederlands. Maar er waren ook een aantal mensen aanwezig die alleen Hindi spreken. Tenslotte ginfen we naar het gastgezin. Ik mocht achter op de scooter door Delhi naar hun huis, waar ik me heel welkom voelde. Ik ben dankbaar voor de gastvrijheid.

Geschreven door: Sandra