Twee week gehad, nog acht te gaan

We zitten nu al zo’n 2 weken in India. Waar de eerste week uit veel nieuwe indrukken bestond, bestaat de tweede week uit nog méér nieuwe indrukken. Hoewel we in het weekend veel bezig waren met het schrijven van verslagen, gingen we de week erna lekker verder met projecten bezoeken en nieuwe dingen doen. Zo gingen we maandag langs bij een project over mentale gezondheid. We bezochten een jonge vrouw die aan schizofrenie lijdt (we wisten toen niet wat dat precies inhield, inmiddels hebben we hier een beter beeld bij). De familie dacht in het begin dat de ziekte minder zou worden als het meisje zou trouwen, dus is ze op 13/14-jarige leeftijd getrouwd. Het werd echter alleen maar erger, en uiteindelijk is ze doorverwezen naar het Duncan ziekenhuis. Inmiddels gaat het een stuk beter met haar. Ook hebben we een vrouw van 19 bezocht die door haar man een aantal jaar terug verlaten was, en via het Duncan ziekenhuis door kan gaan met haar opleiding. Veel situaties van het project over mentale gezondheid zijn dus best wel heftig.

De daaropvolgende dagen gingen Joëlle en ik onze eigen wegen. Joëlle heeft in een dorpje op een basisschool de kinderen leren knutselen. Ze begrepen niet zo goed hoe origami werkt, maar met de hulp van Joëlle ging het gelukkig helemaal goed. Uiteindelijk hielden ze allemaal trots hun origami-werk in de lucht!

Zelf heb ik meegelopen op een middelbare school. Op dinsdag heb ik de kat uit de boom gekeken en gezien hoe de wiskunde docent zijn leerlingen onder de duim houdt. Aan het eind van de dag zei hij: ‘kun jij voor morgen een paar lessen voorbereiden?’, en zo werd ik gelijk in het diepe gegooid. De dag daarna heb ik aan twee klassen wiskunde gegeven, en voor volgende week mag ik weer een aantal lessen voorbereiden. De kinderen die ik les geef (klas 1, 2 en 3) zijn niet de enigen die iets leren. Zo leren ze mij regelmatig Hindi of Bush-Puri (de lokale taal in de provincie Bihar), en hoop ik dit aan het eind van de stage onder de knie te hebben. Maar voor nu versta ik er nog bar weinig van…

Een van de verschillen die mij erg opviel, is dat de jongens en de meiden gescheiden van elkaar zitten tijdens de lessen. De jongens zijn extreem aanwezig tijdens de lessen, terwijl de meiden vaak rustig met elkaar aan het praten zijn. Ze gaan verder ook vrijwel niet met elkaar om. Ik sprak met een paar meiden, en toen ik vroeg of ze wel eens met de jongens praten, zeiden ze: ‘Nee, bijna alle jongens zijn stom.’ Oké, ze zeiden het niet exact zo, maar daar komt het wel op neer ;).

Afgelopen vrijdag hebben we een HIV/AIDS-bijeenkomst bijgewoond. Hier vertelden verscheidene HIV- of AIDS-patiënten hun verhaal over hoe ze de ziekte opgelopen hadden, hoe het Duncan ziekenhuis (of een ander ziekenhuis) erbij betrokken was, en vaak dankten ze God ervoor dat ze de kracht hebben om te vertellen over HIV en AIDS, en dat ze zo bewustwording onder de bevolking mogen creëren. De aanwezigheid van HIV/AIDS hier extreem hoog is: men schat dat zo’n 2% van de 5 miljoen mensen in East-Champaran (een district van Bihar waar wij momenteel werken) aan HIV of AIDS lijdt. Toch heeft slechts 20% van de bevolking voldoende kennis over de ziektes.

Over 20% gesproken: we zitten nu op 20% van onze reis. We hebben twee weken erop zitten, en er staan er nog acht op ons te wachten. De dagen gaan nu snel voorbij, maar er gebeurt hier veel, dus er is ook veel om over te schrijven. Ik hoop dat u het leuk vindt om mee te lezen, tot de volgende blog!

Gerbert