Eerste indrukken India

Na een goede, maar lange reis, zijn we dan echt aangekomen in India! We zijn uiteindelijk meer dan 30 uur onderweg geweest maar het was het zeker waard.

Onze eerste kennismaking met India was toen we vanaf het vliegveld in Patna naar het ziekenhuis reden. Dit was een rit van ruim vijf uur, dus we hadden alle tijd om India eens goed te bekijken. Het was gaaf om zo door India te rijden, er is veel te zien en er gebeurt van alles tegelijkertijd. De wegen zijn vol en druk. Alles rijdt door elkaar. Op de kleinere wegen kom je ossenkarren tot vrachtauto’s tegen, terwijl op de iets grotere wegen scooters tot super snelle auto’s rijden. Iedereen rijdt natuurlijk links, en er wordt constant getoeterd en heel krap ingehaald. Tel daar de gaten in de weg en de obstakels zoals dieren of kapotte auto’s die gewoon op straat staan bij op en je hebt een aardig beeld van India. Wat ons verder gelijk al opviel toen we naar het ziekenhuis reden was de armoede. Bihar is de armste provincie van India en dat merk je overal. ’s Avonds laat kwamen we dan eindelijk bij Duncan aan.

Wij wonen in een gastenhuis op het terrein van het Duncan Hospital. In dit huis wonen alle buitenlandse gasten en is er plek voor twaalf personen. Op het moment wonen we met zijn drieën en hebben we alle ruimte. Naast ons woont ook Laura hier. Zij is een verloskunde student uit Nederland. We wisten niet dat er nog een Nede

rlander was dus dat was een leuke verassing! Er wordt hier heel goed voor ons gezorgd: alles wordt voor ons gedaan. Dat was in het begin wel even wennen aangezien wij als studenten gewend zijn om alles zelf te doen, maar dat is nu eenmaal hoe het hier in India gaat. Ons eten wordt, drie maal daags, voor ons klaargemaakt en we hoeven niks zelf schoon te maken of op te ruimen. Als we straks weer in Nederland komen, zijn we het afwassen vast verleerd…

Deze eerste week worden we rondgeleid, krijgen we uitleg over de projecten en hebben we de laatste officiële dingen geregeld. We zijn al bij verschillende projecten langsgeweest. Daarvoor moesten we van de compound (het omheinde terrein van Duncan) af. We rijden dan in een jeep, al stuiterend (er zitten veel gaten in de weg – als die er al is- ), naar de dorpjes in de buurt. Zo zien we aardig wat van de omgeving en hoe de mensen hier leven. Er heerst veel armoede in de dorpen. Aan de hand van de huizen kunnen we meestal een goede inschatting maken van de leefomstandigheden. Er zijn huizen van afval, van leem maar ook van stenen. Het is interessant om de huizen te bekijken en te zien hoe de mensen leven. We hebben tot nu toe drie huisbezoeken in arme dorpjes gedaan om zieke en gehandicapte mensen te bezoeken en te helpen. Eén mevrouw kreeg uitleg over hoe haar nieuwe rolstoel werkte en wij hebben nog een provisorische voetensteun voor een jongen in een kapotte rolstoel gemaakt. Van een doek konden we iets moois maken totdat het nieuwe onderdeel klaar is.

Verder zijn we bij de disability school geweest en hebben we de kinderen geholpen met het maken van rekensommetjes. Ook zijn we nog bij een school voor kinderen uit de laagste kastes geweest. Daar mochten we gewoon met de kinderen buiten spelen en we hebben ze leren lummelen. Dit kenden ze nog niet, maar ze vonden het erg leuk; vooral wanneer Gerbert, hun meester of ik de lummel was.

Er gebeurt veel op een dag, dus binnenkort schrijven we vast weer een nieuwe blog.

Leuk dat jullie meelezen en tot later!

Joëlle