De dagen en weken vliegen voorbij…

De dagen en weken vliegen voorbij! Het is hier rond 18 uur al donker en ik kan dan ook regelmatig meer uren in een dag gebruiken om alles te kunnen doen wat ik graag wil doen. Maar is hier nu eenmaal winter dus het is niet anders! Na mijn eerste week in Nakekela was ik al vrij snel gewend aan het nieuwe ritme. Waar ik in Nederland liever de dagdiensten ontwijk en voornamelijk late diensten of nachtdiensten werk, werk ik hier alweer zes weken met plezier dagdiensten.

Na mijn eerste weken in de kliniek van Nakekela begon voor mij een week met de home-based-care workers van Nakekela. Een volle week heb ik letterlijk meegelopen en mee kunnen kijken in verschillende wijken rondom Nakekela. Deze careworkers werken vier dagen in de week in een deel van de community en komen op vrijdag bij elkaar in Nakekela om hun patiënten en eventuele knelpunten te bespreken. Zij doen hun routes lopend, gewapend met paraplu’s tegen de zon. Zij bezoeken ex-patiënten van Nakekela, eventuele nieuwe patiënten van Nakekela en ze gaan huizen bij langs om Nakekela bekendheid te geven en folders uit te delen. Omdat het niet vaak voorkomt dat een blank iemand een hele dag wandelend door de community te zien is kreeg ik regelmatig de vraag of ik een pauze nodig had en of ik nog niet moe was. Of ik werd gewoon aangestaard. Gelukkig was het een zonnige week en was het looptempo niet te hoog. Daarbij was het erg leuk om binnen te kunnen kijken in alle verschillende huizen. Sommige erg groot en luxe maar ook genoeg kleine huizen of shacks. Een gezellige, bijzondere week! Ook voor deze care-workers heb ik veel respect gekregen. Ik liep een week mee terwijl het hier winter is maar zij doen dit werk het hele jaar door. Ook wanneer het hier zomer is en bloedheet. Ik weet niet of ik dat altijd vol zou kunnen houden.

Daarna vervolgde ik weer de normale diensten in de kliniek. De afgelopen weken stond er een vacature open voor een verpleegkundige in de kliniek. Maar drie weken geleden is deze vacature opgevuld! Super fijn voor alle patiënten en andere medewerkers van de kliniek. Op één van de eerste werkdagen van de verpleegkundige gaf de dokter haar uitleg over Nakekela: ‘ Mensen zijn vaak ontzettend ziek als ze hier binnenkomen. Wij gaan er meestal eerder vanuit dat we ze gaan verliezen als dat we ze kunnen redden. We geven eten, drinken, we wassen ze en geven ze elke dag schone kleren. Maar het allerbelangrijkste is dat wij een Christelijke organisatie zijn. Onze patiënten hebben vaak niet veel tijd meer omdat ze zo ziek zijn. We bidden met en voor ze, we laten ze Jezus liefde zien. Dat is het belangrijkste hier in Nakekela’. Beter zou ik dit zelf niet kunnen omschrijven.

Naast het werken in Nakekela vliegen ook de weekenden voorbij. Het verblijven bij Penny en John op Butjani is heel fijn. De omgeving is prachtig, ik word behandeld als familie, hoef nooit alleen te eten en krijg het dus ook te horen als ik op zaterdagavond te laat thuiskom en het al lang donker is.. Ik ontmoet veel verschillende mensen hier en word regelmatig uitgenodigd voor dagjes weg of bij mensen thuis. Met verschillende mensen, verschillende kerken bezocht wat ook elke keer weer interessant is. Regelmatig waren we de enige blanken in de kerk. We werden per dienst meerdere keren verwelkomd en één van ons moest even voorin de kerk een praatje houden. Ik ben er nog steeds niet aan gewend om anders behandeld te worden alleen omdat ik blank ben en uit het buitenland kom. Ik blijf het vaak wat ongemakkelijk vinden.
Dorcas de manager van Nakekela heeft me ook de andere projecten in de omgeving laten zien. Zo heb ik ‘the Manaleni Achievement Centre’ (MAC) bezocht. Een centrum voor 90 kinderen in een heel arm gedeelte van de provincie. Zij kunnen hier elke dag na school maar ook op zaterdag en zondag terecht voor goede maaltijden, hulp bij huiswerk maar vooral gezelligheid en liefde. Voor deze kinderen is er vaak thuis geen eten te vinden dus de MAC is hun tweede thuis. Een bijzondere organisatie met een mooie missie.

Ik ben niet de enige buitenlander die op Butjani verblijft, er zijn hier ook een aantal Amerikanen te vinden. Robin en haar twee 15 jarige zonen brengen alweer hun tweede periode van drie maanden hier door. Zij helpen op een school in Kwamhlanga en starten daar een grote moestuin voor de community. In de buurt van deze school is een weeshuis waar twintig kinderen wonen in de leeftijd van drie weken tot 17 jaar. Robin en de tweeling brengen hier veel tijd door. Ze spelen met de kinderen, helpen met huiswerk en het is er vooral heel gezellig! Ook ik ben er geïntroduceerd en breng er bijna elke dag na het werk even een uurtje door. De huismoeders zorgen ontzettend goed voor de kinderen. Maar de kinderen genieten van een persoonlijk momentje van aandacht en een extra knuffel. Wanneer ik er binnenloop rennen de jongsten op me af en willen ze allemaal opgetild worden, aan mijn oorbellen frunniken of mijn zonnebril opzetten. Alle kinderen zijn elke dag zo ontzettend blij om je te zien, dat blijft bijzonder en indrukwekkend.

Zuid-Afrika is een land van uitersten. Wanneer ik ’s ochtends vroeg naar Nakekela rijd en onderweg moet stoppen voor zebra’s en hertjes en dan tien minuten later de shacks tegenkom is dit een behoorlijk contrast. Of wanneer ik door een gigantisch winkelcentrum in Pretoria wandel en dan bedenk dat de meeste mensen in de omgeving van Nakekela geen stromend water tot hun beschikking hebben is dit weer even duidelijk. De luxe, warmte en natuur hier op Butjani zijn enorm genieten. Maar de armoede, ziektes en het overlijden van veel jonge mensen die ik tegenkom op het werk, in de community of in het weeshuis staat daar tegenover, een behoorlijk contrast.

Mijn laatste week hier is ingegaan en het afscheid nemen is begonnen. De collega’s van Nakekela hebben prachtig voor mij gezongen, gebeden en verschillende toespraken gehouden. Het leukste compliment was toch wel van één van de pastors: ‘Toen ik je voor de eerste keer ontmoette had ik niet verwacht dat je, je zo zou aanpassen, but you became black!’  Vrijdag vertrek ik en reis ik verder naar Thembalethu Nkomazi. Een nieuwe uitdaging waar ik naar uitkijk maar wat heb ik genoten van mijn tijd bij Nakekela, de collega’s, de kinderen in het centrum, Butjani en alle mensen die ik heb mogen leren kennen. Maar ik heb natuurlijk ook weer veel zin in dit nieuwe avontuur. Op naar Schoemansdal!