I am a hero!

Zoals ik in mijn vorige blog schreef, volgden de jongens en de meiden apart een workshop. De meiden kregen een workshop zelfverdediging. De groep jongens was opvallend kleiner dan die van de meiden. De workshop werd in het Seswati gegeven omdat de meesten niet goed Engels spreken of verstaan. Gelukkig was er een handleiding die mij vertelde wat er op elk moment besproken werd. Deze workshop bouwde verder op de vorige workshop. Het ging over liefde en hoe je ook jezelf lief moet hebben om anderen liefde te kunnen geven. Er wordt besproken wat een relatie nodig heeft om liefdevol te kunnen zijn. Wanneer de jongens een beetje wegzakken, pikt het dramateam dit goed op en aan de hand van energizers worden de jongens weer wakker geschud. Even snel een kort spelletje doen waar je alert voor moet zijn en de aandacht is weer terug. Net als in de vorige workshop leren de jongens dat het oké is om te huilen en emoties te uiten. Dat ze in dat opzicht niet anders zijn en hoeven zijn dan meisjes.

Hoewel ik de vorige workshop niet heb meegemaakt, was ik wel bij de training die de facilitators voorbereidde op het geven van de workshop. Terwijl één van de leden van het dramateam de workshop leidde en voordeed hoe de workshop gegeven wordt, moesten wij ons allemaal inleven in tien- tot twaalfjarige jongens en zo ook tijdens de training reageren op alle vragen. De workshop moet de jongens motiveren om een held te willen zijn. Daarom ging het eerst over wat een held precies is en doet. In een kring werd een bal overgegooid en iedereen moest vertellen wie zijn held was. De antwoorden verschilden, van ‘mijn moeder’ tot ‘Mr. Bean’ en ‘Superman’. Vervolgens werd de situatie geschetst dat één van jouw vrienden aan het vechten is met een andere jongen. Jij ziet dit, wat doe je? De antwoorden verschilden, maar sommigen waren voor tien-, twaalfjarigen wel anders dan ik had verwacht. ‘Ik zou hem neersteken’… Vol ongeloof keek ik de kring rond. Niemand leek op te kijken dat iemand dit opperde als een realistisch antwoord voor een tienjarig kind. De les van de oefening was dat je pas echt een held bent als je het vechten stopt. De jongens moeten inzien dat vechten of anderen neersteken ze alleen maar verder weg van huis helpt. Letterlijk.

Tijdens het tweede deel van de training werd het nog interessanter. De workshops worden geschreven door Action Breaks Silence, een organisatie die verkrachting en misbruik van vrouwen en meisjes wil tegengaan. Dat werd aan het begin van de workshop al kort aan de jongens verteld. Tijdens het tweede gedeelte werden allerlei beroepen uitgedeeld en moesten de jongens dit plaatsen bij een plaatje van een man, een vrouw of bij een afbeelding die symbool stond voor beide. Typische woorden waren ‘rugbyspeler’, ‘luidruchtig’, ‘brandweerman’ en ‘sterk’. Door deze oefening moeten de jongens inzien dat alle woorden voor beide geslachten gelden; dat meisjes net zo goed opgeleid kunnen worden als jongens en dat ze niet minderwaardig zijn. Blijkbaar is dat één van de grote onderliggende oorzaken van verkrachting: het beeld dat meisjes minder waard zijn dan jongens. Ik moet terugdenken aan een gesprek dat ik had tijdens het uitgaan in Bloemfontein, de stad waar ik afgelopen semester op uitwisseling was. Een Afrikaner jongen (blanke Zuid-Afrikaan) keek één van mijn Zweedse vriendinnen ongelovig en misnoegend aan toen ze terloops noemde dat ze feminist was. Het mondde uit in een discussie over feminisme en rechten voor vrouwen. Het beeld kleeft aan feministen dat het Kenau-vrouwen zijn die nooit tevreden zijn, voor hun rechten schreeuwen, terwijl ze ondertussen al hun lichaamshaar laten staan. Hier, in een landelijk gebied in Zuid-Afrika, blijkt maar al te goed dat het feminisme vandaag de dag nog super actueel is. Mannen en vrouwen worden nog niet als gelijkwaardig gezien en behandeld. Dit gaat zelfs zo ver dat jonge jongens van tien tot twaalf moet worden verteld dat het leven een meisje net zoveel waard is als dat van een jongen. Deze jonge generatie moet de verandering brengen in de samenleving hier.