I wanna be like you

Dinsdag gingen het dramateam en ik naar een event dat georganiseerd werd door de gemeente om met de jeugd Youth Day te vieren. Youth Day is elk jaar op 16 juni en herinnert de Soweto Riots van 1976, een opstand van donkere studenten en leerlingen die demonstreerden tegen de wet die hen voorschreef Afrikaans te leren. Het protest werd hardhandig neergeslagen door de politie en er vielen veel slachtoffers. De demonstratie sloeg over op andere townships en de onrust duurde tot 1978. Om dit te herinneren is 16 juni in Zuid-Afrika een officiële feestdag. Dat viel dit jaar op een zondag en daarom kregen de mensen op maandag vrij. Op zondag zijn ze dat immers al. De gemeente vierde de feestdag dus op de dinsdag en had daarbij de lokale jeugd, een aantal social workers en het dramateam van Thembalethu uitgenodigd.

 Het event ging niet zozeer over de Soweto Riots. Er werd vooral voorlichting gegeven aan de jeugd over tienerzwangerschap, alcohol- en drugsmisbruik en verkrachting. Hoewel dit geen lichte onderwerpen zijn, werd het in een vrij rap tempo behandeld. Het dramateam voerde een toneelstuk op over tienerzwangerschap. Over alcohol- en drugsmisbruik werd een groepsdiscussie gehouden waarbij vooral de aanwezige volwassenen hun mening uitten. Voor het thema verkrachting gaf één van de social workers een presentatie.

Aan het einde van het event werd er eten uitgedeeld. Wie in Afrika mensen wil aantrekken voor een evenement, móét voor eten zorgen. Als er geen eten is, hoef je niet op aanwezigen te rekenen. Ingephile, één van de jongens van het dramateam, maakte er zelfs grapjes over. Hij vroeg me of er in Nederland ook eten aangeboden wordt tijdens een begrafenis. In Afrika wel, vertelde hij. Als de mensen naar de begraafplaats gaan, zul je de mensen achter de auto’s aan zien lopen. Als ze echter terugkomen is het omgekeerd: je zult de mensen voor de auto’s uit zien rennen om zo als eerste te eten te krijgen. De gemeente had dus verstandig voor eten gezorgd. In doggybags werden de maaltijd met pap (gekookt wit maismeel), jus en kip of bief uitgedeeld. Dankbaar at iedereen zijn eten op.

Eerder die dag had ik Nothando, één van de meiden van het dramateam, verteld dat ik zelfgemaakte pizza had meegenomen. Ik had het gisteren als avondeten gemaakt en er was nog genoeg over voor mij en de jongens om het vandaag als lunch te eten. Met een grijns commandeerde ze mij dat ik haar ook pizza moest geven. Toen we dus later die dag de doggybags van de gemeente kregen, grapte ik tegen Nothando dat ze nu geen ruimte meer kon hebben voor pizza, dan zou ze dik worden. Haar reactie had ik niet verwacht: “No, it’s fine. I wanna be fat like you.” Wat?! Ik verslikte me in mijn eten. Noemde ze me nu dik, maar bedoelde ze het als een compliment? Als mijn broer dat zegt, doet hij dat om me te pesten. Hij weet hoe gevoelig ik daarvoor ben. Ik vroeg haar of ze me dik vond. Ja, nee, antwoordde ze, op een goeie manier. Heupen, maar met een platte buik. Ik bedacht me dat ik die week ervoor andere werkneemsters van Thembalethu dus wél goed had verstaan. Toen ze ’s ochtends met een snack aankwamen, vroeg ik ze waarom ze nu al aan het eten waren. Het antwoord was hetzelfde als wat Nothando nu tegen mij zei: I wanna be fat like you. Ik dacht toen dat ik ze verkeerd verstaan had en hield wijselijk mijn mond. Later die dag kreeg ik nog een compliment van een andere vrouw die over het terrein liep. “You have nice curves!”. Het schoonheidsbeeld in Afrika is duidelijk anders dan in Europa. Dankjewel Afrika, dat doet me goed.