vrijdag, december 6, 2024

Schoppen en slaan

Vorige week had ik het genoegen om mee te mogen naar Ć©Ć©n van de andere centers van Thembalethu. De leden van het dramateam gaven een workshop aan de kinderen van de After School Care. Een paar dagen daarvoor hadden we een training gehad over hoe de les van de workshop het beste overgebracht kan worden op de kinderen. Tijdens die training was ik al onder de indruk van de opbouw van de workshop en hoe het goed aansluit bij de realiteit en belevingswereld van een kind.

Er was een aparte workshop voor de meisjes en de jongens. Over de workshop van de jongens zal ik in een volgende blog schrijven. De workshop voor de meisjes was bedoeld om ze weerbaar te maken wanneer iemand probeert ze te verkrachten. Dit is een harde werkelijkheid waar mensen heel realistisch over kunnen praten. Je bent namelijk geen uitzondering als dit je overkomt en dus is het iets waar elk meisje bedacht op moet zijn. Hoewel ik dit opschrijf en probeer uit te leggen, vind ik het zelf nog altijd lastig om goed te beseffen. Aan de hand van de workshop leren de meisjes letterlijk van zich af te slaan. Ik krijg een stootkussen in mijn handen geduwd en Kwaitos zegt me dat ik hem goed stevig vast moet houden. Hij vertelt de meisjes dat ze vijf keer tegen het kussen moeten slaan terwijl ze ondertussen hard gillen. Sommige meisjes zijn al wat ouder en sterker. Het kost me af en toe veel moeite om te blijven staan. Als iedereen geweest is, gaan we naar de volgende fase: in het kruis schoppen. Ook hiervoor krijg ik een stootkussen in mijn handen geduwd. Kwaitos doet de meiden voor wat ze moeten doen: drie keer met hun knie tegen het kussen stoten terwijl ze mij bij mijn hoofd vastpakken. Terwijl hij het voordoet, stoot het kussen al twee keer hard tegen mijn neus. Au, maar, denk ik, Kwaitos is een man, dus bij de meiden zal het meevallen. Daar had ik het even goed mis. Ze schoppen me niet alleen van mijn plek af, maar door mijn hoofd naar beneden te trekken, halen ze mijn oren ook veel dichterbij het gegil. Ik denk dat mijn KNO-arts niet blij is dat ik me heb blootgesteld aan dit hoog schril gegil. En onderschat vooral de kleine, tengere meisjes niet. Ze schoppen, ze gillen en terwijl ze naar mijn hoofd graaien, verlies ik af en toe een oorbel. Aan het einde van de oefening sta ik te wankelen op mijn voeten.

Mijn deel zit erop. Kosmo, Ć©Ć©n van de jongens van het dramateam, trekt een heel pak aan dat hem moet beschermen. Nu mogen ze hem te grazen nemen. Elk meisje moet de oefening doen. Terwijl ze rustig lopen, pakt Kosmo ze van achteren vast. Ze schoppen tegen zijn schenen, slaan hem op zijn hoofd, om hem vervolgens een knietje te geven en hard weg te rennen. De meiden hebben er veel lol in. Terwijl ik naar het tafereel kijk, vraag ik me af of ze wel beseffen waar ze voor oefenen, waar het eigenlijk allemaal over gaat. Misschien niet. Misschien gaan ze zo op in de lol van de oefeningen dat ze niet beseffen waar ze mee bezig zijn. Misschien wel. Misschien zijn ze zo gewend aan de harde realiteit waarin ze leven dat ze daar minder bij stil hoeven te staan dan ik.

Vorig artikelTwee jongens
Volgend artikelEn toen waren we thuis
Lees ook deze artikelen eens:

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Populaire artikelen

Nieuwste reacties