woensdag, november 6, 2024

Wachten…

Ondanks dat veel vertrouwd voelt, zijn er oneindig veel dingen nieuw voor me. Iets wat mij in het bijzonder opvalt, is hoeveel er hier gewacht wordt. Niet alleen op de bus, de dokter of de overheid maar ook zeker tussendoor op het werk.

Deze week draai ik voornamelijk mee met de projecten. Ik kijk en doe mee met wat de organisatie hier doet. Een voorbeeld daarvan is het dramateam. Het dramateam brengt aan de hand van toneelspel en zang onderwerpen onder de aandacht zoals hygiëne en HIV. Dit doen ze voor verschillend publiek. Soms doen ze een toneelstuk in de clinic terwijl de patiënten aan het wachten zijn. Gisteren deden ze een stuk om de kinderen voor te lichten op het gebied van hygiëne. Vanochtend keek ik met ze mee hoe ze zo’n toneelstuk bedenken. De groep treedt in het Seswati op om het dicht bij het publiek te kunnen brengen. Aangezien ik geen Seswati spreek, gaat er aardig wat aan me voorbij. Soms weet ik daarom ook niet goed wat er op dat moment gezegd of gedaan wordt.

Rond het middaguur zaten we vandaag in een kring nadat iedereen thee had gehaald. Ik kletste wat met een aantal van de groep over de reis die ze in maart hadden gemaakt naar Engeland. Na een tijdje ging het gesprek geleidelijk over op Seswati. Ik haakte af. Na verloop van tijd viel het een beetje stil. Iedereen zat op zijn telefoon te spelen of voor zich uit te staren. Na het een tijdje aan te zien, vroeg ik verward wat we nu aan het doen waren. Het antwoord luidde: wachten tot het lunchtijd is. Er waren nog tien minuten over tot het één uur zou zijn. Die minuten werden uitgewacht en om één uur stond iedereen op om zich te verplaatsen naar het kantoor en daar te lunchen.

Ik draaide deze week ook mee met de facilitators van de after-school-care, waarover inhoudelijk later vast meer. ’s Ochtends was ik mee geweest naar een overleg. Ik voegde mij rond één uur bij de facilitators en knoopte een gesprekje aan. Ze hadden die ochtend een workshop gevolgd. “Wat gaan jullie nu nog doen tot het programma vanmiddag begint?,” vroeg ik. “Niks, wachten tot de kinderen komen,” luidde het antwoord. Er werd tussendoor af en toe wat gekletst, maar er werd vooral heel duidelijk gewacht. Gewacht tot het moment waarop het werk zich weer zou aandienen en ze bezig konden.

Lees ook deze artikelen eens:

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Populaire artikelen

Nieuwste reacties