2. ‘It is not just a theory. That we are one family is a reality’.

Zondag gaan we naar de kerk. Jonathan heeft een student uit Zuid-India ontmoet die ons heeft uitgenodigd voor de ‘Valley Bible Fellowship’. De kerk staat op een grote campus van een universiteit en is daardoor erg internationaal. We zijn benieuwd en besluiten om met hem mee te gaan. We nemen de Vikram. Christopher, een eerstejaars master student, vertelt dat hij uit een gezin komt waarvan de vader een belangrijk functie heeft in de IT. Hij heeft om die reden vier jaar in Amerika en één jaar in Engeland gewoond. Oorspronkelijk komt hij uit het zuiden van India, daar komen volgens hem veel IT-ers vandaan. Als ik hem vraag naar het verschil tussen het zuiden en het noorden, legt hij uit dat eigenlijk alles totaal anders is. Hij laat ons een biljet zien van tien roepie. Op het bankbiljet staan in twaalf verschillende talen uitgelegd hoeveel geld het is. (India kent dus veel talen.) In het zuiden is de cultuur, het eten, het klimaat anders dan het noorden. Ook de mensen zijn verschillend. In het noorden zijn de mensen vaak wat dominanter zegt Christopher. Hij moet daar erg aan wennen. Zelf spreekt en verstaat hij geen Hindi. Hij praat Engels met de lokale bevolking, zelf noemt hij zich hier daarom ook niet een ‘local’.
Het is fijn om met Christopher te praten, hij is erg breed georiënteerd en intelligent. Al onze vragen stromen op hem af. We proberen hem te verstaan maar de Vikram geeft geeft enorm veel herrie, daarnaast is het getoeter een flinke stoorzender. Ook de bewegingen die de Vikram maakt, zijn behoorlijk hevig door kuilen, bochten en drempels. Soms vlieg je ineens met je hoofd tegen het plafon aan. Als de chauffeur een gaatje ziet schiet ie er doorheen. En als iemand er tussendoor komt: toetttttttttt!

Als we aankomen bij de kerk worden we hartelijk welkom geheten door een vrouw, ze is de echtgenote van de voorganger. Toen ze vier was is ze opgevangen en opgevoed door mensen van Children’s Home Bochpur. Dit ligt ongeveer één uur rijden van PTS. Dit kindertehuis was vroeger onderdeel van Red een Kind. Hier komen vooral veel kinderen waarvan de ouders lepra hebben. Ouders van deze kinderen zijn zelf niet in staat om de kinderen op te voeden. Door ze naar het Children’s Home te brengen houden ze wel contact met hun kinderen. Op dit moment zitten er zo’n 350 kinderen. De voorgangersvrouw vertelt dat ze een fantastische tijd gehad in het kindertehuis. Ze zou graag haar sponsor willen bedanken en willen ontmoeten. Ze heeft nog niet de moed gekregen om dat ook echt te doen. Een brief is te onpersoonlijk voor iemand die zoveel voor je heeft betekent. Ze weet wel zijn naam en adres, dus misschien dat er toch eens van gaat komen. De dienst is mooi en er wordt prachtig gezongen. Zie film.

Na de dienst moeten we onszelf kort voorstellen waardoor verschillende broers en zussen op ons afkomen. We worden uitgenodigd om bij iemand een keer ’s avonds te komen eten, of we mee willen doen aan een Bijbelstudiegroep en twee keer wordt er aan ons gevraagd of we willen komen lunchen. Wat een gastvrijheid en wat een liefde. We vinden het prachtig. Als we samen met Christopher terug lopen naar de halte van de Vikram praten we erover door. ‘It is very special to meet all the brothers and sisters. It is not just a theory. That we are one family is a reality’.

’s Middags vertrekken we met Tony naar zijn ‘mission field’. Samen rijden we hem ergens naar toe, maar we mogen niet zeggen waar naar toe. Dat doen we dan ook maar niet. Hillene zegt dat hij ons meeneemt op een geheime missie. Zo voelt het wel een beetje, daarom zijn best een beetje ‘exided’. We gaan naar een plattelands gebied, maar we weten niet wat we aan zullen treffen. Eigenlijk hadden we ook geen idee waar we naar toe gingen. Tony heeft op zijn 18e een roeping ontvangen om te werken onder arme mensen. Op zijn 25e ontving hij een “wisium”. We dachten dat hij een visum had ontvangen. Wat dat met zijn verhaal te maken heeft begrijpen we eerst niet helemaal. Waar we pas later achter komen  is dat hij “vision” bedoeld. Hij heeft een visioen ontvangen, waarbij God hem heeft laten zien dat hij onder arme mensen moet gaan werken. Hij werkt nu al voor 25 jaar met de mensen waar we naar toe gaan. Onderweg wordt de deur aan de kant van Hillene bijna ingereden door een ‘heilige’ koe. Iemand liet het beest per ongeluk schrikken waardoor het uitschoot naar onze auto. Gelukkig kon Tony op tijd zijn stuur naar rechts gooien. ‘Gelukkig reden we hem niet echt aan, want dan zou ik problemen krijgen met de omstanders’, zegt Tony. Zij geloven dat het hun moeders zijn, dus ‘be careful’. Tony vertelt over een Sadu die we tegenkomen. Dit zijn Hindoestaanse priesters. Soms worden de Sadu’s gebeld door iemand met een probleem. Hij wil hun dan wel helpen, maar tegen een flinke betaling. Als we aan hem om een voorbeeld vragen zegt dat hij dat het mogelijk is dat iemand een nieuw huis heeft gekocht, maar er op de een of andere manier geen vrede is in het nieuwe huis. De Sadu komt dan, gaat even met ze bidden, krijgt wat geld in zijn zakje en verdwijnt weer. Waar we een dag later achter komen is dat de Sadu’s ook met een emmertje over straat lopen. Zij vragen zo nu en dan een voorbijganger te betalen, zo stem je de goden tevreden. We rijden verder. ‘Soon we come to a picknickplace’, zegt Tony, ‘Then we have to pay. But not I. They know me. They know that I a have done a lot of work for them’. Ondanks zijn grappig accent, heeft hij gelijk. Een man wenkt ons om te stoppen. Tony maakt een praatje, en inderdaad, we mogen doorrijden. Als Jonathan achterom kijkt ziet hij de volgende cliënt keurig betalen.
We rijden op een bepaalt moment de bergen in. Een erg smal weggetje, we zijn blij dat we geen tegenligger tegenkomen. De weg wordt erg slecht, maar daar heeft Tony weinig last van. We komen een groepje tegen, een jongedame, vier meisjes en één jongen. We komen ze even later weer tegen, nadat we zijn gestopt bij een huis. Tony wil naar binnen om met haar te bidden, maar helaas. Haar man voor wie hij wilde bidden is al overleden. De kinderen vinden ons wel interessant. De kinderen gaan naar school. Het zijn mooie kinderen. Ze moeten ongeveer drie kwartier lopen naar de bus en vandaar gaan ze met de bus naar school. Dat is dus een hele tippel, maar het is mooi dat ze naar school kunnen. Later begrijpen we dat kinderen tot acht jaar kosteloos naar school kunnen. Daarna moet er betaalt worden. We rijden verder de bergen diep de bergen in. Uiteindelijk stappen we uit op een plek die aan alle kanten omgeven is door prachtige bergen. Op de hellingen staan verschillende huisjes. We lopen een stukje omhoog en ontmoeten daar twee families van twee broers. Ze zijn erg zelfvoorzienend. We drinken water en (zeer zoete!) thee met melk. We vragen waarom zij hier wonen en niet wat dichter bij de stad. Dit komt door hun voorouders. Dit land is van hun voorouders en hebben het verbouwt, daarom verhuizen zij niet. Ze zijn niet christelijk, maar kennen Jezus wel en geloven ook in hem. Toch blijven ze hindoe. Als ze echt christen zouden worden, betekent dit dat ze uit de gemeenschap worden gegooid. We bidden samen met de broers en gaan vandaar uit naar een ander huis. We treffen een prachtig stel mensen aan. Twee oudere vrouwen, vier prachtige kinderen en één jonge moeder. We delen wat Nederlandse kruidkoek uit die nog in onze tas zat. De kinderen genieten ervan! Ziet u dat er twee erg veel op elkaar lijken? Tony vertelt dat één van de vrouwen christen is. Ze heeft zich laten dopen, maar niemand mag dat weten. We lezen samen Jac. 5,13-16 en bidden voor de vrouw die ziek is. Het is een erg bijzondere ervaring om deze mensen hier zo te zien leven.

Het volgende is op de site van DVN te vinden:
‘PTS is missionair zeer actief. Als mensen vanuit Hindoe-achtergrond christen worden, leidt dat vrijwel altijd tot verstoting uit de familie. Vooral voor jonge vrouwen is dat funest, er is geen opvang en geen perspectief.’

We hebben een levend voorbeeld ontmoet. ‘Fear is the greatest reason to stay hindu’, zegt Tony. ’s Avonds denken we hier nog eens verder over na. Verschillende Bijbelteksten komen in ons op die hier heel dichtbij komen. ‘Ik schaam mij voor het evangelie niet’ (Rom. 1,16). Of, ‘Wie mij volgt, maar niet breekt met zijn vader en moeder en vrouw en kinderen en broers en zusters, ja zelfs met zijn eigen leven, kan niet mijn leerling zijn’ (Luc. 14,26). Tja, hoe ben je in deze context een discipel van Jezus Christus? Het zet ons aan het denken en we realiseren ons dat we makkelijk praten hebben, wij staan er buiten. En toch ook niet! Als namelijk één deel van het lichaam lijden, lijden alle leden mee. We sluiten ons aan bij de oproep om te bidden voor bekeerde hindoes. De Geest kan werken en wegen die gesloten lijken openen. Zijn wijsheid is onmisbaar.
Tegelijkertijd dienen ook wij te breken met ons eigen leven. Het is niet de eer van mensen, niet de rijkdom, niet de status wat ons bij God de Vader kan brengen. We dienen te sterven aan onszelf en ons volledige ‘zijn’ in Hem alleen te zoeken.

‘U mag uw zorgen op hem afwentelen, want u ligt hem na aan het hart’ (1 Petr. 3, 7).

Bidt u mee?

http://verrenaasten.nl/gebed-voor-india

Jonathan Hoekstra

Wij zijn Jonathan en Hillene en we doen onderzoek in India voor de Theologische Universiteit Kampen.