En toen waren we thuis

Hallo!

De laatste twee maanden zijn voorbij gevlogen… En nu zijn we alweer een week terug in Nederland. Gelukkig waren de laatste twee maanden in Zuid-Afrika, naast het ‘normale werken’ nog vol avonturen.

In mei is Jorrit zijn grote droom uitgekomen: een 4×4 parcour rijden in een Landrover Defender. Samen met wat jongeren uit de kerk hebben we bij natuurreservaat De Wildt een parcour gereden. Jorrit heeft hier alles zelf morgen rijden en intens genoten. Zie foto 😉. Ook zijn we in mei naar een rugbygame geweest (Blue Bulls vs. Warrathas), hebben we een netballgame gezien van een vriendin uit de kerk, zijn we naar een festival geweest waar Jeremy Loops optrad en hebben we Pilanesberg nog een keer bezocht. Allemaal dankzij de gezellige, lieve en gastvrije jongeren in de kerk.

In mei gebeurde er ook iets minder leuks bij mij op school (Lesedi). Twee leerlingen waren met steentjes aan het spelen en een leerling gooide per ongeluk een steentje door de achterruit van onze geleende auto. Dit kan gebeuren, de leerling voelden zich erg schuldig. Ik heb even met hem gepraat en dat was allemaal snel weer goed. Maar de achterruit was volledig gebroken. De vader van het jongetje werd gebeld. Door een miscommunicatie/cultuurverschil kregen wij wat mot met de vader. Maar na veel gedoe hebben wij het reparatiegeld terug kunnen krijgen. Deels van school, deels van de vader. Hiermee werden we weer bewust gemaakt van het grote cultuurverschil.

In juni ben ik een dagje naar staatsschool Monumentenpark in Pretoria-Zuid geweest. Via via ben ik in contact gekomen met iemand die daar werkte. Het is een grote, en een van de beste staatsscholen in Pretoria met ongeveer 1100 leerlingen. Ik heb meegekeken bij graad 1. De hele klas stond in het thema van Nederland; de leerlingen hebben een knutselwerkje gemaakt met een molen en er hingen overal tulpen. Ook heb ik een praatje mogen houden (in het Nederlands!) over Nederland voor alle graad 3 klassen. Dit was erg leuk om te doen. De leerlingen waren erg verbaasd dat er in Nederland geen leeuwen rondlopen…

In de laatste week, de week van 3 juni, heb ik afscheid genomen van school. Dit was een heel warm afscheid met cadeautjes, speeches en alle leerkrachten hebben een lied voor mij gezongen. Dit zal ik nooit vergeten. De tijd bij Lesedi was leerzaam, gezellig en soms ook wel erg lastig. Als ik terugkijk vind ik het mooi om te zien dat ik heb mogen samenwerken met mensen uit een andere cultuur en dat ze open stonden voor mijn inzichten en feedback.

En dan zat je daarna opeens weer in Nederland na 7 maanden. Het is heel gek want we zijn zo weer bezig met onze eigen dingen en gaan door alsof we de afgelopen 7 maanden gewoon thuis zijn geweest. Een groot ding wat we wel geleerd hebben is dat je zelf altijd denkt dat je eigen cultuur de beste is. We wilde iedereen begrijpen maar dat lukte gewoon niet. Je cultuur en opvoeding zit zo ingebakken dat het ontzettend lastig is om dat los te laten en het van een andere kant te zien. We mogen terugkijken op prachtige maanden in een mooi land met veel moeilijkheden en gelukkig ook veel mogelijkheden. Moeilijkheden die wij alleen maar beter zijn gaan inzien. Iets wat ons wereldbeeld verbreed heeft. Een land waar we mooie mensen hebben mogen ontmoeten en veel van hen hebben mogen leren. Jorrit heeft ook een goed beeld mogen krijgen van alles wat er in Zuid-Afrika door de Verre Naasten wordt gedaan.  Na 7 maanden heeft hij veel projecten gezien van de Verre Naasten en ze bijna allemaal kunnen filmen. In september ga ik verder met de PABO en Jorrit is vanaf nu opzoek naar een baan.

We zijn dankbaar dat wij van God deze tijd en ervaring hebben gekregen en dat wij weer veilig in Nederland mochten aankomen. Ook willen wij iedereen bedanken die hebben meegeleefd, meegeholpen of meegelezen hebben!

Baie dankie julle!