donderdag, maart 28, 2024

Een lach en een traan

De laatste periode van onze tijd in India is aangebroken. Deze laatste weken verblijven we in ā€˜Landour Community Hospitalā€™, het tweede ziekenhuis. Afgelopen week zijn we hier aangekomen. We zullen jullie bijschrijven over onze eerste ervaringen in deze nieuwe omgeving. Maar eerst vertellen we graag over onze trip naar Jodhpur in Rajasthan.

Zondag 26 maart komen we aan in Jodhpur. The blue city / the sun city. We hebben een lange treinreis achter de rug, de eerste keer voor ons in een nachttrein. Het uitklappen van de bedden, en met alle geluiden en bewegingen van de trein op een smalle bank proberen te slapen. Wat niet gemakkelijk is, als je weet dat de overbuurman je aan ligt te staren. Maar gelukkig hadden we er verder geen last. Overdag vermaken we ons met een aantal kaartspellen en hebben we met ons zevenen veel plezier. Inmiddels zien we de landschappen veranderen in een meer dorre woestijnachtige omgeving. En ook de temperatuur is met de afstand toegenomen, het is rond de 40 graden.

We doen van alles de dagen dat we in Jodpur zijn. Zo bezichtigen we ā€˜Umaid Bhawan Palaceā€™, ā€˜Mehrangarh fortā€™ en ā€˜Jasvant Thadaā€™. Mooie gebouwen met een stuk geschiedenis erachter. Ook doen we een village tour, met een auto worden we rondgereden door een aantal kleine dorpjes. Op verschillende plaatsen stoppen we om naar ambachten te kijken. Bij de pottenbakker mogen we zelf onze eigen pot maken, wat nog niet zo eenvoudig is als het lijkt. We zien ook een man kleden weven. Een andere oude man vertelt ons over het gebruik van opioĆÆden. Dit is illegaal, vertelt de man, maar omdat er toeristen komen mag hij dit gebruiken. En nadat hij een mengseltje heeft gemaakt, offert hij dit aan een god en drinkt hij zelf de drug op.

Aan het begin van de week doen we een camel safari. Ergens in een woestijnachtig gebied, rijden we op kamelen. Ontzettend leuk. Wel eng als je omhoog gaat, je hebt het gevoel dat je zo aan de voorkant van de kameel weer naar beneden valt. En dan zit je hoog op een kameel, welke enorm grote lompe passen neemt. Nadat we een stuk gereden hebben, komen we aan bij de mensen van wie de kamelen zijn. We krijgen er diner. Met zā€™n allen zitten we op de grond en eten we een typische Radjastanische maaltijd.

Telkens als we in de stad van de ene plaats naar de andere willen, gaan we met een tuk-tuk. Een kleine driewieler die overal in de stad voortdurend rondrijdt om mensen te vervoeren. Het is interessant om te zien hoe je hier moet onderhandelen: je noemt de prijs die je wilt betalen en als de chauffeur voor dat bedrag de rit niet wil doen, loop je weg. Tot je na geroepen wordt met de melding dat het bedrag dat je noemde toch wel okĆ© is. En anders loop je naar een van de vele anderen. En dan stappen we met zā€™n allen in de tuk-tuk. Een beetje proppen want er passen vaak maximaal vijf mensen in, maar met zā€™n zevenen is het dan ook wel lekker knus.

We zien ook enorme contrasten. We bezoeken verschillende bezienswaardigheden waar het erg schoon, netjes en luxe is, met veel toeristen. Maar als je weer over de markt loopt, zie je de enorme hopen afval, de enorm vieze gedeelten van de stad en wordt je in je arm geknepen door arme kinderen. Enorm schrijnend om India in werkelijkheid te zien, met de twee enorme verschillen. Het maakt niet uit hoe vaak of veel je het ziet, het blijft een machteloos gevoel geven.

Na onze trip naar Jodhpur brak onze laatste week in Herbertpur aan. Deze week stond vooral in het teken van afscheid nemen.. En dat viel niet mee. Alle momenten beleefden we die week voor de laatste keer. De laatste bijbelstudie, de laatste youth meeting, de laatste werkdag, de laatste kerkdienst en de laatste gezellige momenten tijdens het eten in de mess. Op onze laatste werkdag hebben we zelfgebakken appelcake uitgedeeld, welke bij iedereen goed in de smaak viel. Terwijl we ā€™s ochtends aan het werk waren, kregen we een uitnodiging: ā€œYou are invited to an afternoon teaparty filled with memories and thanksgiving after duty at male surgical ward.ā€ Wat een verassing en super lief dat ze dit georganiseerd hebben voor ons. Na de dienstwisseling komen de verpleegkundigen met wie we veel samen hebben gewerkt naar de afdeling toe. In de netjes gemaakte recovery room danken we God en delen we momenten van de afgelopen 5 maanden. Mooie herinneringen hebben we genoeg!

Zondag was onze laatste kerkdienst in de chapel met iedereen die op de campus woont. Het is palmzondag. Alle kinderen komen binnenlopen met een versierde palmtak. De pastor preekt over de beloftes die God waarmaakt als we Hem volgen. Want: Hosanna, de Koning komt er aan! ā€œI am with you always, till the very end of age.ā€ Een mooiere boodschap voor de toekomst kunnen we niet mee krijgen. In de dienst wordt voor ons gebeden. Wat gaan we deze samenkomsten missen! Kramp in de benen van het zitten op de grond in een kleine ruimte, dat voelen we al niet eens meer. Wat was het bijzonder om met al deze mensen onze God te aanbidden. ā€™s Avonds hebben we de laatste youth meeting. Ook dit was een moment waar we elke zondagavond erg van genoten. Het was zo bijzonder om met deze jongeren te zingen voor God, samen te bidden en samen na te denken over hoe God tot ons spreekt in de Bijbel.

Tijdens de laatste morning devotion worden we bedankt door de dokters en de hoofdzuster. We worden bedankt voor de afgelopen 5 maanden. Voor onze hulp in het ziekenhuis en voor de manier waarop de mensen mochten bemoedigen door onze aanwezigheid. Fijn om te horen dat we ook iets hebben kunnen geven de laatste 5 maanden, want wij hebben vooral zo veel ontvangen de afgelopen periode. Dat is niet in woorden uit te drukken. We bedanken iedereen vanuit de grond van ons hart. Deze geweldige mensen hebben ons een onvergetelijke tijd bezorgd waar we ontzettend dankbaar voor zijn.

Nadat we uitgebreid uitgezwaaid zijn rijden we in de taxi richting Landour, in Mussoorie. De rit duurt ongeveer 3 uur. Nadat we door Dehradun heen gereden zijn begint de klim. We gaan de heuvels in, steeds hoger en hoger. Als we denken dat het niet meer hoger kan, komen we via de haarspeldbochten aan bij het Landour Community Hospital. Wat een bijzondere plek, wat een uitzicht! We worden hartelijk verwelkomd en krijgen een kamer in het ziekenhuis. We gaan Herbertpur missen maar hier gaan we vast ook een mooie en bijzondere tijd krijgen.

Het ziekenhuis in Landour (LCH) is totaal anders dan het ziekenhuis in Herbertpur (HCH). Waar HCH ouder en armoedige was, is LCH nieuwer en moderner en zijn hier meer opgeleide patiƫnten. Maar hier zijn weer veel minder patiƫnten dan in Herbertpur. Zo waren er de afgelopen week telkens maar tussen de 3 en 7 patiƫnten in het ziekenhuis. Wij zijn dan ook niet op een vaste afdeling, maar kijken waar we wat kunnen betekenen. De meeste tijd zijn we op de spoed eisende hulp geweest. Hier komen vaak patiƫnten met wonden om deze opnieuw te verbinden of mensen met maagklachten door verkeerd voedsel gegeten te hebben.

Doordat het ziekenhuis in de bergen is en hierdoor afgelegen is, wordt er veel in de community gewerkt. Deze week zijn we twee keer mee geweest met het team dat in de omgeving projecten leidt. We rijden ongeveer ander half uur door de bergen om in de vallei te komen waar het team werkzaam is. Het ziekenhuis staat in een gebied waar veel toeristen komen, maar in de vallei zien we veel armoede. Een groot contrast. De eerste dag ontmoeten we vrijwilligers die werken met kinderen met een handicap. Er wordt ons van alles verteld over dit project en ze laten ons een nieuw gebouw zien die als school gaat functioneren. De tweede dag gaat een van de dokters van het ziekenhuis mee naar dit gebied. Lokale bewoners kunnen naar hem toe komen met hun klachten en hij zal hun gratis spreken en advies geven. Sommigen van hen worden doorverwezen om naar het ziekenhuis voor een behandeling te komen en anderen kunnen met een advies weer naar huis. Ontzettend mooi om hun werk te kunnen zien.

Inmiddels hebben we hier ook al verschillende mensen ontmoet. En worden we mee genomen om de omgeving te verkennen. We genieten van de natuur en de bergen. Wel is de omgeving, met veel toeristen erg anders dan het meer armere platteland in Herbertpur. Mooi om te zien hoe LCH haar deuren openstelt voor alle mensen die hier leven, arm of rijk, iedereen wordt hier gelijk behandeld. We kijken uit naar de laatste weken waar we hopelijk veel nieuwe ervaringen op mogen doen!
Ā 

Verre Naasten
Via deze reisblog zijn verschillende reizigers te volgen die via of namens Verre Naasten buitenlandse mission-partners en -projecten bezoeken. Denk bijvoorbeeld aan: lokale kerken die hun mission-gebied bezoeken, uitwisselingsreizen van scholen en inspiratiereizigers. Deel mee in hun reiservaringen en laat je inspireren door wat er wereldwijd wordt gedaan rondom mission! Geef je op voor de nieuwsbrief en blijf zo op de hoogte van de laatste updates van de reizigers.
Lees ook deze artikelen eens:

1 REACTIE

  1. He meiden,

    Wat leuk om te lezen!! Wat schrijven jullie mooi verhalend. En wat beleven jullie veel. Geniet nog even! En natuurlijk, succes met de laatste loodjes. Gods zegen.

    Groetjes Jacqueline

Laat een antwoord achter aan Jacqueline Dijkstra Annuleer reactie

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Populaire artikelen

Bijna vlucht gemist

Vrouwenproject

Culturele show

Scholen bezoeken

Nieuwste reacties