We blijven hier nog wat langer

Niet te geloven dat de helft van onze tijd in India er al op zit! We zijn hier nu 3 maanden. De tijd gaat erg snel. We hebben het hier goed! Ons plan was om na 3 maanden weg te gaan uit Herbertpur en te gaan werken bij Landour Community Hospital. Landour ligt in de heuvels en op het moment is het daar nog erg koud. Daardoor ligt er maar een handjevol patiënten in het ziekenhuis. Voor ons zou er op dit moment niet zo veel te beleven zijn. We kunnen in het eerste ziekenhuis nog langer blijven. Daar zijn we blij mee, want we moesten er nog niet aan denken Herbertpur te verlaten. Fijn dat plannen makkelijk te wijzigen zijn. Zoals het nu lijkt gaan we begin april naar Landour.

Mirjam werkte de laatste weken op de intensive care en de spoedeisende hulp. De spoedeisende hulp is een nieuwe ervaring. Vaak is het er hectisch, maar er valt veel te leren en er worden veel nieuwe indrukken opgedaan. Soms is het best heftig om te zien hoe een patiënt het ziekenhuis binnen komt. Alles wordt uit de kast gehaald om zo optimaal mogelijk zorg te leveren, maar doordat het ziekenhuis niet alle faciliteiten heeft is dit niet altijd mogelijk. Soms zijn de ziektebeelden te complex. Dan wordt een patiënt doorgestuurd naar een ander ziekenhuis, een uur hier vandaan. Moeilijk om het dan los te laten. Hopelijk bereikt de patiënt het ziekenhuis op tijd.

Garreltje is de afgelopen weken steeds op dezelfde afdeling geweest, de kraamafdeling. Het blijft haar verwonderen hoe er tegen nieuw leven aan gekeken wordt. Een oma of een vader die het pasgeboren kindje met een enorme glimlach ontvangen, dat is hartverwarmend om te zien. Maar ook schrijnende dingen zijn er te zien. Eén van de pasgeboren baby’s werd doorverwezen naar een ander ziekenhuis voor specialistische zorg in verband met mogelijke hartproblemen. De familie vond dit echter niet nodig en namen de baby en moeder, tegen medisch advies in, mee naar huis. Een van de verpleegkundigen legde uit: ‘Ze hebben al twee kinderen. Dat de bevalling veilig en goed is verlopen is belangrijk voor ze. Maar dit kindje hebben ze niet nodig, ze willen geen geld uitgeven voor de baby.’ Zij kon hier niets aan doen en Garreltje was vol verbazing.

Het leuke aan het ziekenhuis hier is dat er een nursingschool aan verbonden is. Op de afdelingen werken we veel samen met de verpleegkundestudenten. En ook in de mess (waar we eten), in de kerk en overal op de campus hebben we leuke contacten met de studenten. Het is voor ons interessant om te zien hoe de opleiding hier in elkaar zit. Hoe studenten in de morgen en middag afwisselend in het ziekenhuis stage lopen of lessen volgen, en in de avond hebben ze zelfstudie op school. De studenten lopen altijd in uniform, iets wat bij ons alleen zo was tijdens de verpleegkunde praktijk lessen. Vorige week hadden de studenten gehoord dat ze voor een belangrijk examen allemaal geslaagd waren. Dit wordt dan ook gevierd met een ‘thanksgiving program’. Er werden liederen gezongen, studenten vertelden over hun ervaringen op school en ze werden toegesproken om goed te blijven studeren door het hoofd van de school.

Op een normale doordeweekse avond begin februari, gebeurde er wat bijzonders. Het was al laat als Garreltje op haar bed zit en iets voelt trillen. Haar bed en ook zichzelf voelt ze bewegen en ze hoort de kastdeurtjes klapperen. Haar reactie ‘Ik voel iets’. Mirjam die in de badkamer staat en niets gevoeld heeft, heeft geen idee wat ze bedoelt. Maar Garreltje voelde echt iets, maar weet niet wat ze moet denken. Was dit een aardbeving, of een vrachtauto die langs kwam dreunen, wat onmogelijk is op de campus. We besluiten maar te gaan slapen, maar even later komt één van de dokters onze buren en ons vertellen dat er een aardbeving was. Dat was eng om te horen, maar gelukkig hebben we verder niet meer gevoelt.

Sinds een paar weken is er een echtpaar uit Schotland op de campus, hij is een architect en zij is een dokter. Samen met hen en een paar meiden van de campus zijn we een middag naar Dehradun geweest. We hebben er gewinkeld en gegeten. Erg gezellig om zo met een groep mensen met allemaal verschillende achtergronden (India, Schotland, USA, Nederland) op pad te zijn.

14 februari, Valentijnsdag. Wisten jullie dat er het in India niet alleen om Valentijnsdag gaat, maar dat het de hele week vooraf bijzonder is? Zo hebben wij chocolade-, kusjes-, teddybeer-, verlovings-, belofte- en knuffeldag meegemaakt. Geen zorgen, we hebben er niets aan over gehouden.. Het bleef bij een plaatje toegestuurd krijgen.

Afgelopen weekend hebben we in een bioscoop een Bollywood film gekeken. Rangoon. Hoewel het geheel in het Hindi was, kregen we de grote lijnen van het verhaal wel mee. De film liet ons beseffen dat de tweede wereld oorlog ook in India vele onschuldige levens heeft geëist. Net als alle oorlogen, ook vandaag nog doen..

Gisteren zijn we nog weer wat meer ingeburgerd in het Indiase leven. We waren al gewend om met z’n drieën op een tweepersoons bankje te zitten in de bus. Of met 9 vrouwen in een Vikram te zitten, die eigenlijk bij 6 mensen al vol is. Maar we hadden nog niet eerder op de motor deel genomen aan het verkeer. We konden dan ook niet de glimlach van ons gezicht krijgen, toen we naar de youth meeting op motor gingen. Garreltje zat achter op bij 1 van de jongens en Mirjam had het genoegen om met z’n drieën op 1 motor te rijden. Voor degenen die hier vraagtekens bij hebben: we zijn veilig aangekomen.

Garreltje Bakker

Ik ben Garreltje, afgestudeerd verpleegkundige uit het noorden van Nederland. Ik wil naar India om ervaring op te doen in een nieuwe cultuur en een ziekenhuis ter plaatse.