dinsdag, maart 19, 2024

How Great Thou Art

Ons verblijf in dit prachtige en boeiende land zit er bijna op, als we dit schrijven. Maar nu u dit leest, zijn we inmiddels weer in Ureterpā€¦ Vanmiddag zijn we weer goed thuisgekomen. Lange reis, met een beetje vertraging, maar toch.

Vijf weken wel en wee

Bijna vijf weken mochten we het wel en wee in en om Nakekela weer mee beleven. Een fijne en rijke ervaring. Zoā€™n tweede keer vrijwilligerswerk is een voorrecht om te mogen doen. Elke keer leer je er van. De mensen hier leven in heel andere omstandigheden en mogelijkheden dan wij in Nederland. Dat heeft deels te maken met de geschiedenis en ontwikkeling van het land. We merken dat de mensen hier van hun land houden. Die liefde overstijgt veel problemen. We horen in Nederland wel negatieve verhalen over dit land. En dat er in sommige gebieden sprake is van haat en nijd en veel geweld is waar. Maar dat heeft lang niet altijd met de kleurverschillen van de bewoners te maken. Bij ons laatste bezoek aan de supermark Phola Spar vroeg een kassiĆØre ons naar de spaarkaart. Ze was verbaasd dat wij die niet hadden, want ze had ons al zo vaak in supermarkt gezien, maar ons ook een hele tijd gemist. We vertelden haar dat we uit Nederland komen en voor de tweede keer in hospice Nakekela  werken. En dat we volgende week weer naar Nederland vertrekken. Ze bleef er maar op door hameren dat we mĆ³esten blijven. En eerlijk, je voelt je ook wel eens verlegenheid over zoveel vriendelijkheid.

Vitamineboost

Maar de zorg in Nakekela gaat gewoon door. Doetsje en ik zijn samen met een 38-jarige patiƫnte voor onderzoek naar de kliniek in Tweefontein geweest, vlak in de buurt van Nakekela. Deze patiƫnte had erge buikklachten. Deze staatskliniek ziet er echt goed uit en het personeel was erg vriendelijk, een groot contrast met het veel grotere staatsziekenhuis in KwaMhlanga. De behandelende verpleegster was heel betrokken. Zij vond het noodzakelijk dat de patiƫnte, behalve de nodige medicijnen, ook een vitamine boost zou krijgen. Een opkikker voor haar. Maar voor hoelang is nog maar de vraag, zij is ernstig ziek en kan maar amper meer lopen en weegt nog maar 35 kilo. Deze nog veel te jonge vrouw was erg dankbaar en heel belangstellend. Ze wilde van alles van ons weten. Van haar hebben we afscheid moeten nemen met een zeker voorgevoel dat we haar niet meer zullen zien.

SOA-voorlichting

Samen met careworker Sara zijn we naar de enorme grote basisschool geweest die grenst aan het terrein van Nakekela. Er zitten zo’n 1100 leerlingen op school. Sara ging er de kinderen voorlichting geven over SOAā€™s (seksuele overdraagbare aandoeningen). Er zaten zo’n 60 leerlingen in de klas. Voordat Sara haar verhaal kon doen, gaven de juffrouw, de adjunct- en directeur de kinderen instructies. Sara deed haar verhaal in het Zulu. Wij konden aan haar gebaren, gezichtsuitdrukkingen en reacties wel ongeveer gewaar worden waar ze met haar verhaal was. En dat was voor de kinderen van tussen 12 en 15 jaar best confronterend. Wat zijn de gevolgen van veel seksuele handelingen, het gevaar van besmetting met hiv en aids, van alles kwam aan de orde. Ook als je een SOA oploopt, wat doet dat met de ontwikkeling van de geslachtsdelen van een jongen of meisje. De kinderen luisterden aandachtig. Soms pinkte een kind een traan weg en vraag je je af wat er de oorzaak van is. Toch stelden kinderen er vrijmoedig vragen over. Het bleek voor sommige kinderen geen taboe. Veel instemmende geluiden waren er toen werd gezegd dat ongewilde seks nooit mag, hĆ³e dan ook. Van Doetsje en mij werd ook verwacht dat we iets zouden zeggen. Beiden legden we er de nadruk op dat zij allereerst kinderen zijn voor God en dat zij de toekomst van Zuid-Afrika zijn. En daarom voor beide zo waardevol. Daar mag niets tussen komen. De bijeenkomst was met zingen en bidden begonnen en ook zo beĆ«indigd.

Vragen tijdens de SOA-voorlichting
Begrafenis

Op een zaterdag zijn we naar een begrafenis geweest in Ekangala, niet ver van Bronkhorstspruit. General Manager Dorcas haar stiefvader was in die week overleden. ā€™s Zaterdags is hier over het algemeen de begrafenis, omdat er dan een vrij weekend is. Er waren veel mensen. De overledene was nog maar 60 jaar. Hij was onderwijzer, maar al een paar jaar met pensioen. Hij was getrouwd met de moeder van Dorcas die eerder al is overleden en zo heeft Dorcas nog drie jongere halfzusjes en een broer. Samen met een paar collegaā€™s van Nakekela zijn we er naar toe geweest. We hadden geen idee hoe we een begrafenis in een heel andere cultuur zouden beleven. Na de plechtigheden vroeg Dorcas haar man hoe ik het had ervaren. Het was een samenkomst die erg vertrouwd was en niet erg afweek van een christelijke samenkomst zoals wij die kennen in Nederland. Verschillende mensen kregen kort het woord en spraken goede woorden over de overledene. Ook de kinderen en kleinkinderen. Ze zongen prachtige gedragen liederen. De predikante hield een overdenking uit 1 Joh: 1-5. Alleen als je gelooft dat Jezus de zoon van God is, kun je de dingen van de wereld overwinnen. Als je gelooft dat Jezus je Redder is, ben je een kind van Hem. Bij het graf las zij de bekende psalm 23 voor. Ook op de begraafplaats werd gezongen, terwijl familie en de kinderen het graf dichtmaakten. Het was een ingetogen en eerbiedig samenzijn. Na het plechtige gedeelte kwamen alle aanwezigen bij het huis van de overledene bij elkaar. Daar werd uitbundig een maaltijd geserveerd en konden mensen elkaar ontmoeten. Daar maakten we voor het eerst kennis met de dochter van Dorcas. Het meisje dat op 9-jarige leeftijd Dorcas voor het eerst meenam naar de kerk, terwijl ze er eerst helemaal niets inzag. Dorcas sprak er met dankbaarheid over dat zij op die manier het geloof en vertrouwen op God had ontvangen. Leest u daarover onze blog van vorig jaar: ā€œGoede Vrijdag en Pasen zijn echt feest voor mijā€.

Onderweg naar de begraafplaats
Tour Drakensbergen

Doetsje en ik zijn na het weekend van de begrafenis een dag of tien op tour gegaan. Wij zijn net als vorig jaar naar de Drakensbergen geweest. Opnieuw waren we onder de indruk van de schoonheid van de groene en glooiende en soms ruige bergen. Vijf Hiking Trails (wandel/klim routes) van verschillende lengtes hebben we gedaan, waaronder de Worldā€™s View langs de Giantā€™s Castle (14 km in vijf uur) en een andere dag naar de bron van de rivier de Tugela op het Amphitheatre op een hoogte van 3000 meter. Deze laatste Trial is ook 14 km lang waarvan je de laatste 60 meter grotendeels loodrecht met de Chain Ladder (een ijzeren touwladder) omhoog moet klimmen. Daar boven op de platte berg heb je schitterende panorama’s. Het was een uitputtende dag van 6,5 uur klimmen en dalen over soms bijna onherkenbare paden en rotsen. Een geweldige ervaring, temeer omdat we vorig jaar halverwege waren gestrand.

Loodrecht omhoog klimmen
Ook corona in Zuid-Afrika

Als we deze laatste woorden intypen, zijn we weer in ā€˜onze’ lodge op Lama Lama Game Reserve. Ging onze reis 7 weken geleden hiernaartoe al niet vlekkeloos, de terugreis lijkt een nog groter struikelblok te worden. Toen wij in Zuid Afrika arriveerden, was het coronavirus alleen in China. De wereld wachtte in spanning of het virus zich zou verspreiden. Nu zijn de eerste besmettingen al in Nederland en ook in de provincie FryslĆ¢n. Het RVIM komt met dwingende adviezen. Ook de kerkenraad van Ureterp heeft besloten tot nader bericht geen zondagse erediensten te beleggen. Een wijs besluit. In Nederland was het al een paar weken hot news. Hier in Zuid-Afrika pas afgelopen week, toen in KwaZulu-Natal een coronapatiĆ«nt uit China opdook. Nu is het ook hier op elke nieuwszender. Ook in de provincie Gauteng, waar Pretoria ligt, is het virus opgedoken. Maar schokkend was dat een vliegtuig met 122 Zuid-Afrikaners aan boord niet mocht vertrekken uit Wuhan in China, van de Zuid-Afrikaanse autoriteiten. Uiteindelijk is het vliegtuig toch geland in Polokwane, 200 km ten noorden van Pretoria. Alle inzittenden gaan daar 3 weken in quarantaine in een hotel.

Vliegembargo?

Het is nu maandagavond, 16 maart. We hebben overdag geprobeerd eerder een terugreis te boeken. We kwamen niet door de telefoonlijnen heen. Onze zoon in Nederland heeft met de vliegmaatschappij contact gehad en er werd meegedeeld dat het vluchtschema gewoon wordt gevolgd. Er lijkt nog niets aan de hand. Toch komt in de avond een Europees bericht dat er mogelijk een totaal vliegembargo komt voor Europa. Het wordt spannend, onze vlucht is woensdagavond, 18 maart gepland. We wachten eerst premier Rutte zijn persconferentie af.

Via appjes en andere social media krijgen we een indruk hoe er in Nederland met de dreiging wordt omgegaan. Dit geeft zeer gemengde gevoelens. Enerzijds lijkt het hysterisch, anderzijds zijn er grappen in taal en ā€˜beeldā€™. Toch verandert het naarmate de tijd verstrijkt. We lezen over Gods straf. Hier zou veel over geschreven en gezegd kunnen worden. Onze mening is dat het geen zin heeft om over Gods straf te spreken, zonder je eigen persoonlijke zonde en schuld tegenover God. Als je dat niet in rekening brengt, heeft straf geen helende werking. Dan is het alleen de ander, de ongelovige, de homo, de crimineel en vul maar in en kom je er zelf schijnbaar goed vanaf. Dit is nu wat Nakekela zo bijzonder maakt. Daar wordt iedereen liefdevol verzorgt en vertelt over Gods genade in zĆ­jn Zoon, Ć³nze Heer Jezus Christus. Wie Hem liefheeft hoeft niet te vrezen over wat komen gaat. Of dat nu aids of hiv of corona heeft.

Dinsdagmorgen gingen Doetsje en ik naar Nakekela. Ook in Zuid-Afrika wordt het rustiger op straat en in de winkels. De regering heeft besloten om de lonen gefaseerd uit te laten betalen om het massaal winkelen te spreiden. Overal zijn voorzorgsmaatregelen tegen besmetting. Het is verbazend hoe snel er op het naderende virusgolf ingespeeld wordt.

Afscheid

Het afscheid van de medewerkers en patiĆ«nten is onontkoombaar. Je zou nog een hele tijd willen blijven. En zĆ©ker na zoā€™n afscheid wat ons werd gepresenteerd. Toen we arriveerden waren ze nog aan het oefenen. IsaƤc was ingevlogen als dirigent. Uiteindelijk hebben alle medewerkers van Nakekela vijf prachtige liederen voor ons gezongen, deels in het Engels, deels traditioneel Zulu. Deels in werkkostuum, maar ook traditioneel Zulu/Ndebele gekleed. Wat een prachtige lieve mensen dat ze dat voor ons willen doen!! Alle medewerkers van Nakekela en patiĆ«nten, jullie hebben ons weer een fijne tijd gegeven. Heel hartelijk dank.

Wij willen deze blog graag afsluiten met de woorden van Ć©Ć©n van de gezongen liederen. Het Engelse lied: How Great Thou Art, vertaald in het Afrikaans. Nakekela Choir zong het in het Zulu/Engels voor ons. Een lied over de grootheid van God in zijn schepping. En zĆ³ is God.

O Heer my God as ek in eerbied wonder,
En al U werke elke dag aanskou,
Die son en maan, die aarde, sterre, wolke,
Hoe U dit elke dag zo onderhoudā€¦

Refrein:
Dan moet ek juig, my Redder en my God!
Hoe groot is U, hoe groot is U,
Want deur die hele skepping klinkt dit saam
Hoe heerlik Heer U grote Naam!

Ek sien die veld ā€“ die bosse, berge, vlaktes
Ek hoor hoe fluister grasse, stroom en wind
O Heer, U sorg vir klein, vir groot, vir alles
en U sorg dag na dag vir my, U kind.

(Refrein)

U maak ons deel van al U grootse werke.
U laat ons bid, Heer, dat U ryk mag kom.
En kom U weer, in heerlikheid op wolke,
maak U volkome nuut U eiendom.

(Refrein)


O Heer, U sorg vir klein, vir groot, vir alles
Lees ook deze artikelen eens:

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Populaire artikelen

Bijna vlucht gemist

Vrouwenproject

Culturele show

Scholen bezoeken

Nieuwste reacties