Opnieuw bij Nakekela in Zuid-Afrika

Via Verre Naasten ontvingen we opnieuw de ruimte om iets op hun reisblog te plaatsen over onze werkzaamheden in Nakekela Christian Community Centre, KwaMhlanga in Zuid-Afrika. We maken er graag gebruik van. Het is nog geen jaar geleden dat we onze laatste blog plaatsten onder de hoofdtitel: Inspiratie opdoen in Zuid-Afrika. Voor geïnteresseerden leze men onze blog van toen. Na tien weken met Nakekela verbonden te zijn geweest, smaakte het naar meer. Deze keer hopen we vier weken met veel oude bekenden samen te werken in en om het hospice.

Vliegreis

Onze vliegreis op dinsdag 28 januari verliep al niet vlekkeloos. De vlucht die we hadden geboekt had een overstap in Zurich. Op Schiphol begonnen we al met vertraging, zodat we niet op tijd de aansluiting zouden halen volgens het vluchtschema. Maar men verzekerde ons dat ook de aansluiting vertraging had vanwege erge sneeuwval in Zürich. Toen we daar uiteindelijk aankwamen, hebben we geen sneeuwvlokje kunnen waarnemen en was onze vlucht naar Johannesburg al vertrokken… Er had een harde wind gestaan vertelden ze ons daar, daarom mocht ons vliegtuig er eerder niet landen. We werden voor de keus gesteld, of 24 uur wachten op de volgende vlucht naar J’burg of terug naar Amsterdam met directe  aansluiting op J’burg met een andere maatschappij. We hebben maar voor het laatste gekozen, met als voordeel dat we met een beetje geluk nog op dezelfde dag in Zuid-Afrika zouden arriveerden. Maar met als nadeel dat we tegen middernacht pas zouden landen. We vonden het niet verantwoord om daarna de huurauto te halen en nog naar onze bestemming 120 km verderop te rijden. Het lukte nog om vlak voor ons vertrek vanaf Schiphol een guesthouse te boeken, vlakbij Oliver Tambo airport in Johannesburg.

Wat een welkom!

Maar… toen we er arriveerden, werd op ons aanbellen niet gereageerd. Omdat we onze gastheer Nico, de eigenaar van de lodge waar we de komende vijf weken hebben geboekt, er niet mee wilden  lastigvallen, zijn we toch maar wel doorgereden naar onze eindbestemming: Lama Lama Wildreserve bij Moloto. Vlakbij de afgesloten poort hebben we de auto een beetje verstopt tussen de boompjes en ons daarin ter ruste gelegd. De volgende dag werden we gewekt door Maria, onze oude bekende housekeeper. Wat een welkom! Later in de morgen hebben we de boodschappen gehaald in de Phola Mall in KwaMhlanga en ’s middags kwam Nico, die in Pretoria woont, ons warm verwelkomen. Het ressort waar wij tijdens ons verblijf op wonen, is een wildpark met buffels, wildebeesten, zebra’s, giraffen en vele antilopensoorten. Ten opzichte van vorig jaar is er nu veel regen gevallen en in het kleine stuwmeertje staat drie keer zoveel water dan vorig jaar. Het is nog maar de vraag of de dieren weer zo veelvuldig bij ons op het erf komen, omdat er in het park nu ook veel natuurlijke meertjes zijn. We wachten het maar af.

Warm weerzien bij Nakekela

Daags na onze aankomst zijn we ’s morgens naar Nakekela gegaan. We werden al verwacht en verwelkomd door Dorcas en Julia en de andere careworkers. De ontvangst was allerhartelijkst. Het voelt alsof je nooit bent weggeweest. Doetsje heeft een dikke tas vol zomershirts meegenomen, bestemd voor de patiënten, die zijn gedoneerd door een damesmodezaak in Drachten. Zelf heb ik een  fotoboek meegenomen voor de careworkers van de vele fotomomenten van vorig jaar. Veel foto’s gaven de nodige hilariteit. Vooral die van de dag dat er in het kader van voorlichting een dramastuk door het personeel was opgevoerd. Aan het eind van de morgen kwam dokter Sonja ook nog langs, samen  met een vriendenechtpaar uit Michigan. Deze mensen spreken nog heel goed Nederlands, hoewel hun voorouders eind 19^de eeuw al waren geëmigreerd naar Amerika. Ook zij hadden een paar koffers vol winterkleding bij zich, een heel welkom geschenk voor straks als de zomer in mei weer voorbij is. Bedenk dat hier nergens centrale verwarming is. Al hebben de meeste mensen hier nog nooit sneeuw gezien, het kan hier toch wel behoorlijk koud worden. Met Dorcas spraken we af om aanstaande maandag met ons werk te beginnen. Mijn maatje Sam(uel) was er vandaag niet, hij heeft een vrije laatste vrijdag van de maand.

Er is veel veranderd in de personele bezetting in Nakekela. Het team van de hiv-testers is opgeheven, omdat de Duitse ondersteunende organisatie de donatie maar tijdelijk had toegezegd. Als gevolg daarvan zijn er medewerkers die op tijdelijke contractbasis zijn ingezet gestopt en een paar hebben ook ontslag gekregen. Het is ook een beetje een bezuinigingsronde geweest. Jammer, met enkelen van hen hadden we een fijn contact, maar het is noodzakelijk om de hospice ook financieel gezond te houden. Zo is ook Bheki, de collega van Sam er niet meer, dus Sam staat er alleen voor wat de tuin betreft en de tuin is groter geworden t.o.v. vorig jaar. Maar er staat veel groente in. Krijg ik het nog druk de komende weken?

Boodschappen doen

Na deze ontmoeting gingen wij op de terugweg weer langs de Phola Mall om enkele inkopen te doen voor het weekend. Het is het laatste weekend van de maand en dan is het pay-day. Rijen mensen staan voor de pinautomaten van de banken. In de Spar en Shoprite is het drukte van jewelste. Op het moment dat wij afrekenen aan een kassa, ontstond er bij de toegang van de supermarkt een paniekerige situatie. Ineens draven veel klanten naar de uitgang en vlak daarop hoorden we een hevige knal. Sommigen die bij ons stonden dachten dat er iets was omgevallen, maar het geluid deed mij direct aan iets anders denken. Meteen erna kwamen twee gewapende security’s onze kant oplopen. Ze hadden een jonge man, met de handen op de buik geboeid, tussen hen in. Hij bloedde hevig uit zijn handen of zijn buik. Het was mij duidelijk dat hij door een pistoolkogel was geraakt. Hij liet een spoor van bloed achter. Ook het kassapersoneel schrok nu toch heftig. Als gepensioneerd politieman sta je wel even te kijken dat bij zo’n drukke in-en uitgang van een winkel iemand wordt aangeschoten door een politiekogel. Maar het miste zijn uitwerking niet. Het dwingt ook wel respect af hoor, die politiemensen bleven heel kalm, maar of dit in Nederland tussen de mensenmassa zou gebeuren, durf ik te betwijfelen. Ik weet ook niet wat de aanleiding was van zijn aanhouding.

Kerst, Pasen en Pinksteren op één dag

Zaterdag nemen we een off-day. Dit is maar goed ook want het is snikheet, zo’n 35 graden. En buiten het ressort wordt Kerst, Pasen en Pinksteren op één dag gevierd zoals Maria het noemt. Werknemers hebben geld ontvangen en dat moet worden uitgegeven en gevierd, nietwaar? Maar wij genieten in en bij het zwembad bij het Bushcamp op het ressort. ’s Avonds begint het te onweren. Op zich viel het wel mee, maar ineens was er een bliksemflits en donderslag die er niet om loog. Daarna was het weer stil en er viel maar weinig regen. Alleen in de verte ware stevige buien te zien. Het was al een paar uur later en donker, we zaten binnen toen ons ineens een rode flikkerende gloed opviel. Aanvankelijk leek het vuur ver weg, maar je hoorde het duidelijk knetteren. Het moest dichterbij zijn dan het leek en het kwam ook dichterbij. Ik belde Nico en het duurde maar kort toen verschillende mensen uit de omgeving met blusmateriaal het ressort optreden. Ook Nico kwam helemaal uit Pretoria en heeft een eigen bluswagen op het ressort. Na enkele uren was de brand meester, maar er zijn vele hectares verloren gegaan. Een geluk was dat alle begroeiing groen is. Was dit vorig jaar rond deze tijd tijdens de droogte gebeurd, dan was er grote kans geweest dat wij onze lodge hadden moeten verlaten. Het gebeurt af en toe dat er door een blikseminslag brand ontstaat, maar vaak blust het uit zichzelf. Maar deze keer kwam het als een muur van zeker honderd meter breed langzaam dichterbij.

Naar de kerk in Pretoria

Onze eerste zondag zijn we naar de Vrije Gereformeerde kerk in Pretoria geweest en daar de kerkdienst bijgewoond. Dominee Van Alten ging voor. Hij is parttime predikant in Pretoria en in de Oekraïne. Na de dienst ontmoeten we verschillende broeders en zusters in de kerk en zijn we uitgenodigd om ergens koffie te drinken en te eten. Fijn om zo de contacten te onderhouden en te praten over wat ons samenbrengt en samenbindt.