We pakken de draad weer op bij Nakekela

Onze eerste week in en om Nakekela begint betrekkelijk rustig. Lang niet alle bedden zijn bezet. Er zijn negen patiënten en een tiende wordt in de loop van de maandag opgenomen. Ja, in de eerste dagen is het ook een beetje herinneringen ophalen. Er zijn twee patiënten die ons direct herkenden en Doetsje werd meteen al bij haar voornaam begroet. Eén van hen, een jonge vrouw, was na ons vertrek vorig jaar redelijk gezond naar huis gegaan, maar is nu weer opgenomen. Hoogstwaarschijnlijk is ze gestopt met het innemen van de aidsremmers, na haar thuiskomst. Dit is een terugkerend probleem en vaak pakt het verkeerd uit.  Juist bij jonge mensen is dat het meest aangrijpend. 

In de loop van de week komt ook dokter Sonja’s schoondochter Sarsih langs. Zij is afkomstig uit Michigan en was vorig jaar vrijwilligster in Nakekela en hielp veel jongeren die geen opleiding kunnen volgen. Vaak omdat de ouders geen geld hebben. Nu heeft ze ander werk, maar wilde ons toch graag even ontmoeten. Zij vertelde over twee jongens die zijn overleden en die wij een jaar geleden intensief hadden meegemaakt in het hospice. Eén van hen was Sipho, nog maar 17 jaar, hoewel hij er veel jonger uitzag. In onze voorlaatste blog van toen had ik al aangegeven dat ik afscheid van hem had genomen in de verwachting dat ik hem niet terug zou zien. Zijn moeder was hem liever kwijt dan rijk. Ze ervoer hem als een blok aan haar been. Hij was een beetje mijn maatje. Hij knapte redelijk op, maar ook hij liet, eenmaal thuis, zijn medicijnen staan. Sarsih heeft jarenlang veel energie in hem gestoken. Op het eind van zijn leven had hij zijn beklag gedaan over een slechte behandeling in Nakekela. Toen hij uiteindelijk in het ziekenhuis belandde, wilde een Amerikaanse lerares zich nog over hem ontfermen en hem meenemen naar de USA, want daar zou hij zeker een betere behandeling krijgen. Sarsih wist wel dat geen aardse hulp hem meer kon redden en heeft het er erg moeilijk mee gehad. Met een derde jongen gaat het goed. Zijn vader was op een dag zomaar weggelopen bij zijn moeder en jongere zusje. Bij hem heb ik vorig jaar thuis meegeholpen een kippenhok te bouwen. Hij is erg leergierig, maar een opleiding zit er gewoon niet in. Ik ga hem zeker thuis opzoeken, hij woont vlak tegenover het kidscentre Thembalethu.

Hoofdzuster

Ook de dagen erop blijft het betrekkelijk rustig in de kliniek. De hoofdzuster is er niet. Zij heeft een sollicitatiegesprek. In de loop van de dag krijgt Doetsje al te horen dat ze niet weer komt. Ze kan gelijk de volgende dag bij haar nieuwe werkgever beginnen. Het is erg jammer dat deze zuster weggaat. Dorcas was heel blij met haar. Zij deed alle handelingen mee aan het bed van de patiënten, dit in tegenstelling van wat meestal de praktijk is. Als je een leidinggevende functie hebt, dan delegeer je vaak alleen maar. Maar deze verpleegster was juist aangenomen, omdat ze veel empathie heeft met de patiënt en goed kon aangeven welke zorg er nodig is.

Samen met Dorcas zijn we naar een dokterspost geweest met een patiënte, omdat ze andere medicijnen nodig had i.v.m. tuberculose. Daar troffen we een oude dame; zij bleek 13 jaar geleden nog met onze dochter Froukje Johanna te hebben samengewerkt in Nakekela. Natuurlijk even een foto genomen van haar en verstuurd naar Berlijn waar Fro-Jo een week studeert. We kregen meteen een Whatsapp terug: ‘hee wat leuk, Mama Sukhu, een harde werkster en ze kan heel lekker koken!’ Eigenlijk een groot wonder om in de mensenmassa’s die hier wonen zo iemand tegen te komen.

Na het doktersbezoek reden we langs het eerdergenoemde kidscentre Thembalethu. Daar zijn we even binnen geweest. Ook daar waren we samen met Froukje Johanna eerder geweest. Ze zijn nu bezig met een grote renovatie. Dagelijks komen er meer dan 100 jongeren eten, omdat ze thuis niet voldoende eten krijgen of in ieder geval heel eenzijdig. Er is net als bij Nakekela een grote groentetuin. Er is een speeltuin aangelegd voor de kleine kinderen en een ruimte om te studeren. Kortgeleden heeft een bedrijf tien computers geschonken. Er is een onderwijzer die ondersteuning biedt. Thembalethu moet het hebben van donateurs, maar dit loopt de laatste tijd weer wat terug.

Op de terugweg naar Nakekela kreeg Dorcas het verzoek van twee Home Base Care workers om een patiënt op te halen in KwaMhlanga. Een alleenstaande man heeft aids en Tb en kon niet meer door het eigen zorgkader worden verzorgd. Ook hij wordt in de auto getild en opgenomen in Nakekela.

Ook in de volgende dagen blijft het aantal patiënten op hetzelfde aantal. Toch is de afwezigheid van de hoofdzuster merkbaar. Door de reorganisatie zijn er al minder verpleegsters dan voorheen en nu is ook deze ondersteuning weggevallen. Niet alleen goede instructies over verplegende en verzorgende handelingen blijft wel eens achterwege, maar ook de communicatie met een arts of ziekenhuis over de behandeling van patiënten loopt nu niet soepel.

Schoffels

Het werk in de tuin is volop bezig. Ik heb een stuk of vijf groentebedden omgespit.  Zo tussen 8 en 11 uur is dat nog een beetje te doen in de hitte. Dan loopt de temperatuur al gauw op tot boven de 30 graden. De groenten en sweetcorn (suikermais), voor de milliepap, staan er goed voor. Maar het onkruid groeit ook welig. Er is geen beginnen aan om het te wieden. Dat doen ze hier sowieso niet zoveel. Onkruid is goede humus. Ik heb vanuit Nederland een paar nieuwe schoffels meegenomen, maar ik moet nog ronde stokken zien te vinden. Die zijn er wel, maar eigenlijk veel te kort. Maar daar vinden we wel een oplossing voor, zullen we maar denken. Maar of ze hier wel erg bruikbaar zijn, is nog afwachten. De grond is erg hard, zeker een paar dagen na hevige regenval.

Het weekend hebben we doorgebracht in Pretoria. Bij de boeking al had Nico aangegeven dat onze Lodge en Bush camp waren verhuurd aan een familie uit Oostenrijk die hier elk jaar een weekend logeren en daarna door zuidelijk Afrika trekken. Wij hebben het weekend doorgebracht in Pretoria in Guesthouse Constantia, een prachtige replica van Groot Constantia, wat staat op een idyllische plek op het Kaapse Schiereiland ten zuiden van Kaapstad. Ook het interieur is heel koloniaal ingericht. Het regende de hele zaterdag zo’n beetje. Niet erg, want zo konden we mooi wat inkopen doen.

Geloven is vertrouwen op God

Zondagmorgen zijn we naar een kerkdienst geweest van de Rainbow Christian Fellowship, een dochtergemeente van de Gereformeerde kerk (Dopperkerk). Onze vriend en kerkplanter Malwande Mdonga ging er voor.  Hij preekte uit 1 Petrus 4:12-19. Ook iemand die christen is, moet vaak lijden. Lichamelijk of geestelijk lijden kan zwaar op je drukken. Of als er iemand sterft waar je erg veel van hield. Vaak lijd je, omdat je gelooft in Jezus. Je wordt er om uitgelachen. Maar dat lijden is beter dan te moeten lijden omdat je een dief bent, of moordenaar of onruststoker. Toch zijn we van binnen geen haar beter dan die zondaars. In alle lijden mogen we toch als gerechtvaardigde leven, omdat Christus dat op zich nam en meenam aan het kruis. Onze ziekte, onze dood, ook onze zonde nam hij mee. Hij ging als Zoon van God vrijwillig die gruwelijke dood in, maar hij stond ook weer op om ons een nieuw leven te geven. En dat ook nog elke dag. Geloven is niet altijd alles zien of begrijpen, maar geloven is vertrouwen op God, omdat hij ons heeft geschapen en mensen lief heeft. Fijn om Malwande weer te zien en leden van zijn prille gemeente te ontmoeten. Volgende week wacht ons weer nieuwe uitdagingen.