Enorm veel belevenissen

Hoewel we al een poosje niet van ons hebben laten weten, gaat het erg goed met ons. We merken dat hoe langer we hier zijn, hoe meer er te beleven is. Contacten ontwikkelen zich steeds meer en er zijn maar weinig momenten geweest de afgelopen weken dat we alleen op onze kamer hebben gezeten.

Na werktijd hebben we vaak van alles te doen. Helaas kunnen we dit niet zeggen over de afgelopen weken tíjdens werktijd. Er was een compleet dieptepunt in het aantal patiënten in het ziekenhuis. Op verschillende afdelingen lagen slechts een handjevol patiënten en af en toe werd de intensive care een dagdeel gesloten omdat er geen patiënten waren. Hier komt bij dat op elke afdeling ongeveer tien studenten zijn. Concreet betekend dit voor ons dat we niet altijd even veel kunnen doen. Garreltje had echter wel alle tijd om van april 2016 tot maart 2017 het jaarlijks overzicht van alle details van de geboortes op te maken. Daarnaast is het leuk om de studenten te begeleiden als ze vragen hebben of nieuwe dingen leren. Ook is het contact met de verpleegkundigen erg leerzaam en gezellig en hebben we ook met sommige studenten een leuke klik. Mirjam werkte samen met een laatstejaars student die Hindoe was maar onlangs christen is geworden. Wat is het ontzettend bemoedigend om haar verhaal te horen. En erg bijzonder om dan vervolgens samen te bidden met en voor een erg ziek jongetje die op de afdeling ligt. De ouders zijn hindoe maar lezen erg geïnteresseerd in de Bijbel die ze hebben gekregen. God is zo ontzettend groot, Hij verandert levens!

28 februari was een belangrijke dag voor de eerstejaars studenten van de nursing school. Ze hadden allemaal een belangrijk examen gehaald. Hierbij was de tijd van oriëntatie op het beroep afgesloten en het moment daar om een belofte af te leggen. Ze kregen een zuster cap opgezet en met een brandende kaars in hun hand, beloofden ze dat ze als nurses het licht van geloof in hun werk willen tonen. Een plechtige ceremonie, waarbij familie en velen van het personeel en management van het ziekenhuis aanwezig waren.

Zelf zijn we ook druk bezig, we hebben een les voor de verpleegkundigen gegeven die hier werken. ‘The roles and the qualities of a nurse’. Het was leuk om hier samen over te praten en geweldig om te zien hoe een aantal van hen een rollenspel uitspeelden over het communiceren in je werk met de patiënt en zijn familieleden.

Twee weken geleden werd de hele campus geschokt door een zeer plotseling overlijden van een vrouw op de campus. Ze stond nog midden in het leven. De dagen die volgden waren gevuld met een pijnlijke sfeer, betreurde gezichten en veel vragen in zoveel harten. Het was hartverscheurend om dit mee te voelen. Maar wat is het mooi dat de hele campus, familie/vrienden en mensen van buitenaf om het getroffen gezin heen kwamen staan. Eén grote familie. Gelijk dat moment, die nacht, de volgende dagen, op de begrafenis en nog steeds zien we veel mensen er even langs gaan. En iedereen bidt voor deze familie.

Naast de voorbereidingen voor de les voor de verpleegkundigen en het geschokt worden door bovenstaande, was er ook tijd voor leuke dingen. Zo werden we door één van de verpleegkundigen uitgenodigd om naar de bruiloft van haar zus te komen. Een Tibetaanse bruiloft. We gingen naar de leefgemeenschap toe samen met de hoofdzuster die zelf Tibetaans is. We zagen de traditionele dans en er werd enorm veel Tibetaans eten geserveerd. Vlak voor we weg gingen ontvingen we nog een witte sjaal, die alle gasten bij de bruid omdeden. Wij kregen de opdracht om deze altijd te bewaren als herinnering aan deze bruiloft.

We zijn ook nog een aantal keren naar Dehradun geweest. Het is ongeveer anderhalf uur rijden van het ziekenhuis. Samen met een groep zijn we naar de film geweest. Het is gezellig hoe we als verpleegkundigen, lerares, counselor, dokter, architect en maatschappelijk werker een bonte groep vormen, uit verschillende delen van India, Oeganda, Schotland en Nederland. Samen hebben we een erg leuke tijd.

Ook op de campus zelf doen we van alles. Zo werden we deze week uitgenodigd bij een verpleegkundige waarmee Mirjam veel samenwerkt. Ze vierde haar verjaardag en nodigde ons ook uit. Die avond hadden we een waardevol gesprek met een van de andere vrouwen. Zij vertelde dat ze Hindoe was, maar jaren geleden voor Jezus heeft gekozen en hoe ze hier in haar familie mee om gingen. Ook vertelde ze over haar werk met de studenten en wat ze wel niet allemaal mee maakt. Bijzonder wat voor verhaal in ieder mens zit.

Een paar week terug kwamen we ’s avonds terug in onze kamer en schrokken we enorm: er zaten twee hagedissen in onze kamer.. Met een bezem hebben we ze onze kamer uit gejaagd. En dat was te horen: de Schotse dokter stuurt een appje en vraagt of alles oké is, ze hoorde ons gillen.. Gelukkig zijn ze daarna weg. Althans dat dachten we.. Een week later zijn ze er weer. Als we ze uit onze kamer hebben gejaagd, gaat er een in de schoen van Garreltje zitten, die er vervolgens niet meer uit komt. Ook de dagen erna hebben we regelmatig bezoek van ze.  Geen leuke dieren, we schrikken er telkens weer van en ze bewegen zich zo snel overal heen. De bezem laten we op onze kamer staan voor het geval ze weer komen. Dit hoort ook bij India, zullen we maar zeggen…

Maar eerst laten we onze kamer voor wat het is en gaan we er zelf vandoor. We gaan namelijk een week weg naar Jodhpur ‘the blue city’ in de staat Rajasthan. Samen met 5 vrouwen vertrekken we vanavond.  Daar gaan we van genieten!

Kleren gestreken, dan kunnen we gaan 🙂

Garreltje Bakker

Ik ben Garreltje, afgestudeerd verpleegkundige uit het noorden van Nederland. Ik wil naar India om ervaring op te doen in een nieuwe cultuur en een ziekenhuis ter plaatse.