De eerste dagen

Door Loura Mook.

Na drie volle dagen hebben we vandaag de tijd gevonden om onze eerste blog geschreven. Onze eerste  dagen waren heftig. We moesten echt wel even wennen aan Oeganda, hadden slaaptekort en wat hebben we al veel gezien en meegemaakt…

Vrijdag 21 februari

Vandaag startte de reis om 15.00 uur ’s middags. We kwamen aan op Schiphol en namen de vlucht naar Caïro. Hier moesten we ons haasten naar de volgende vlucht naar Entebbe (Oeganda)!

Om 3.30  uur kwamen we aan in Oeganda, en toen bleek dat onze koffers nog in Caïro stonden en dat onze taxi er niet was. Uiteindelijk kwamen we zonder koffers aan in ons hotel: Gorilla Guest House Entebbe. We hebben toen kort maar heerlijk geslapen. We waren kapot van het vliegen en het gebeuren er omheen.

Zaterdag 22 februari

De dag begon met een ontbijtje. Het ontbijt was bijzonder en heel erg anders dan in Nederland. Zij hebben daar bijvoorbeeld heel dik brood, soort van klei. Dat was heel erg wennen voor ons. Na het ontbijt kwam David, de leider van de Presbyterian Church of Uganda (PCU), ons ophalen. Hij was iets later dan onze afgesproken tijd van 11.00u, maar later merkten we dat die vertraging niets voorstelde…

We gingen naar een shopping mal om wat spullen te kopen aangezien we onze tassen niet hadden en we reden door naar een lokale markt met uiteraard totaal andere standaarden dan wij gewend zijn. Tijdens het rondlopen daar, viel ons op dat we veel werden aangekeken en aangeraakt, het was wennen maar het was wel te verwachten.

Nadat we onze ogen hadden uitgekeken reden we door naar het vrouwenproject van de PCU Entebbe. We kregen uitleg hoe de vrouwen daar getraind worden om hun talenten in de kerk te gebruiken. Eerder waren de vrouwen in een ondergeschikte positie, maar het viel op dat de vrouwen power uitstraalden. Ze zijn vol van hun geloof en deelden dat met ons. De kinderen van de vrouwen waren ook mee waar we wat interactie mee hebben gehad en foto’s mee maakten. Nadat we afscheid hadden genomen van iedereen gingen we naar de Botanische tuinen. Sowieso zijn de wegen in Oeganda heel hobbelig, maar de weg naar die tuinen toe was echt dramatisch. Het uitzicht op het Victoria meer was daarentegen prachtig.

Vervolgens gingen we naar onze verblijfplaats voor die avond: Homestays. We vonden het heel leuk om te ervaren hoe de Oegandezen wonen. De chauffeur wist de weg niet meer waardoor het voor ons heel spannend was waar we zouden belanden (Myrthe vond het heel leuk en grappig in de auto). Bij de rest van de meiden brak het zweet uit, letterlijk en figuurlijk. We hebben gebeden voor een veilige reis en een behouden aankomst.
Bij de homestays voelden we ons vrij en welkom.
Doordat we op verschillende plekken sliepen hebben we veel verschillende dingen meegemaakt. Myrthe en Loura gingen ’s avonds nog op stap met Brenda om spulletjes te kopen. Een hele ervaring.

Zondag 23 februari

Vandaag moesten we vroeg op, om naar de kerk te gaan. De kerk duurde ongeveer 3 uur. Het was een feest in de kerk, er werd gedanst en gezongen. David, onze leider, hield de preek. We werden hartelijk welkom geheten en hebben voor in de kerk ‘Amazing Grace’ gezongen. Na afloop gingen we lunchen en gingen we praten met de jeugd over hun activiteiten die ze kunnen doen door steun via Verre Naasten. De kinderen die we daar hebben ontmoet waren heel lief en aardig. Wat ons onder andere geraakt heeft is dat ze dachten dat wij in Europa hen ‘monkeys’ noemen.

’s Avonds zijn we naar het Culture Centre Kampala gegaan waar we onder het genot van eten naar een show keken. In de show kon je Oegandese zang en dans zien. Na afloop hebben  heerlijk meegedanst en gezongen, er is ons ook dans aangeleerd. Het was heel erg leuk!

Deze dag was wel een verschrikkelijke dag voor Anne-Lot. ’s Ochtends werd zij niet goed en voelde zich de hele dag slecht. Maandag is ze naar het ziekenhuis gegaan en daar kwam uit dat ze  herstellende was van voedselvergiftiging. ’s Avonds gingen we terug naar onze homestays.

Maandag 24 februari

Vandaag gingen we scholen bezoeken. Deze scholen zijn van de PCU en de PCU wordt gesteund door Verre Naasten. We gingen eerst naar een school waar veel special need kinderen zitten. De pastor van deze school vertelde veel over deze kinderen en raakte ons. Die kinderen hebben hulp en operaties nodig die ze niet kunnen betalen. Voor de operaties en dokters krijgt de school geen geld, dus die kinderen zijn best wel hopeloos. Ook worden deze kinderen afgescheiden van de gezonde kinderen. Moet je je voorstellen hoe dat voelt, zo heftig.

Bij beide scholen hebben we een soort Nederlandse les geven en we hebben hen een Nederlands liedje aangeleerd. De kinderen waren erg onder de indruk van ons. Op de school krijgen de kinderen ook een lunch. De pastor van de eerste school nam ons mee naar de varkenshouderij die hij heeft opgezet. Hij wil het varkensvlees met name aan de kinderen met special needs geven.

’s Avonds gingen we naar een hotel in Kampala, daar hebben we heerlijk gegeten en geslapen.

Dinsdag 25 februari

De bedoeling was om ca. 8.30u te vertrekken, maar de chauffeur die ons kwam ophalen stond in de file. Dat werd dus bijna twee uur later. We hebben ongeveer twee uur gereden naar omgeving Jinja. We zijn naar de rivier de Nijl gegaan, de langste rivier van de wereld. Dat was heel erg leuk. En fijn om na drie, best heftige dagen, zo te ontspannen. We vertrokken later dus we hebben de rest van het programma voor deze dag uitgesteld voor later deze week.

Tot zover voor nu. Tot de volgende keer!

Verre Naasten

Via deze reisblog zijn verschillende reizigers te volgen die via of namens Verre Naasten buitenlandse mission-partners en -projecten bezoeken. Denk bijvoorbeeld aan: lokale kerken die hun mission-gebied bezoeken, uitwisselingsreizen van scholen en inspiratiereizigers. Deel mee in hun reiservaringen en laat je inspireren door wat er wereldwijd wordt gedaan rondom mission! Geef je op voor de nieuwsbrief en blijf zo op de hoogte van de laatste updates van de reizigers.