Careworkers, condooms en cucumbers

Karton en krantenpapier
(door Nelienke)

Schoenen en sokken uit, krant onder je blote voeten en scheur de krant met je voeten stuk. Waar zijn we nou eigenlijk helemaal mee bezig? Nou, met oefeningen die de bloedsomloop in je voeten stimuleren, heel belangrijk als je diabetes hebt. Het ka een amputatie schelen. Vandaag zit ik bij Khothatsong (huis van ontferming), de homebasedcare organisatie waar mijn betrokkenheid bij het Missionwerk in 2017 begonnen is. Ik zit hier dit keer met een vrouwengroep en krijg en passant een opleiding tot nurse, bloeddruk en suiker gemeten en genoteerd. Ook kleine baby’s komen langs voor controle, met moeders die nog kinderen zijn. Ondertussen wordt er door de oumas lekker gekletst, genaaid en kettinkjes gemaakt, voordat ze naar huis moeten om op de kleinkinderen te passen. We krijgen een rondleiding door de “volkstuin”, waar het gras wordt bedwongen door karton, daarboven op een groentebed, de zogenaamde “no-digmethode”. Er is een waterput gegraven op het terrein, een pomp is aangeschaft en terwijl we er zijn, wordt er een grote opslagtank geleverd, zodat sjouwen met emmertjes water tot het verleden behoort. Het huis naast de tuin is te koop en ommuurd en we dromen over de mogelijkheden die dat biedt en de wensen die er leven. Kunnen de dromen werkelijkheid worden?

Het werk van God gaat door.
(Door Ruben)

Ik loop door de wijken van Soshanguve en kijk om me heen. Ik zie zandwegen, huizen zonder dak, huizen gemaakt van golfplaat of delen van containers en ik stel mezelf de vraag: “Hoe zou het zijn om hier te leven?” Samen met de predikant van Khotatsong en een van de verpleegkundigen gaan we naar een patiënt voor een controle. Tijdens de controle vertelt de patiënt mij dat ze een slang in haar huis heeft die nog niet gevangen is. Ze woont al sinds 1998 in Soshanguve op hetzelfde adres. Haar huis is deels golfplaat. Buiten staat een houten stellage met een doek, daar vinden we afval en plantresten. Na de check up spreekt de dominee. Hij leest Habakuk 1 en geeft mevrouw woorden van bemoediging. We bidden en gaan door naar de volgende patiënt. Onderweg vertel ik ze over de Nederlandse cultuur, laat ik ze wat foto’s zien en, terwijl we langs de lokale supermarkt lopen, hebben we het over snacks. Meteen dacht ik aan de Autodrop die ik nog in mijn tas had. Dat was een positieve verrassing voor de dominee en de verpleegster. Erg lekker! We bezoeken nog twee andere patiënten, waarvan de laatste een heftig auto ongeluk heeft gehad. Ze ligt op de bank, haar benen in het verband. Gelukkig is ze in orde. De dominee geeft haar Psalm 139: 1 – 6 mee. We bidden ook voor haar. Dit soort bemoediging is voor de patiënten erg waardevol en nodig.

Careworkers en condooms
(door Marline)

De wijken in, de lanen door, met de home-based care workers van Khothatsong. Gezellig kletsend onderweg, uit compleet verschillende culturen maar toch zusters in de Heer. Ondertussen krijg je ook de serieuze kant van het werk te horen. Hoe ze recent bij Khothatsong zijn overvallen door twee mannen met geweren. Hoe ze hun telefoons moesten afgeven, waar ze zo hard voor gespaard hadden en zo zuinig op waren. Hoe ze God vooral dankbaar zijn dat ze niet verkracht zijn en nog leven.

Op de straathoek verderop zit een groepje mannen. “Hebben jullie condooms bij je?” Nee, condooms hebben we niet. Even flitst het door mijn hoofd: als deze mannen kwaad in de zin hebben ben ik als vrouw weerloos. Gelukkig hebben de vrouwen waar ik mee op pad ben het uniform van Khothatsong aan, waardoor ze aanzien en respect hebben in de wijken. Dagelijks laten deze vrouwen hun kinderen bij de kinderopvang achter om uren in de zon of regen van huis naar huis te lopen om zorg te dragen voor de meest kwetsbaren in de samenleving.

“Vinden jullie het werk leuk?” Vraag ik aan de vrouwen waar ik mee loop. Ze hoeven niet lang na te denken. “Dit werk is een roeping, als je je niet geroepen voelt ga je dit niet doen. Wat we vooral nodig hebben is gebed. God zorgt voor ons.”