Aankomst in Brazilië

Hallo Nederland, vandaag zijn jullie mijn verre naasten, en vertel ik vanuit het verre Brazilië een klein beetje van wat ik allemaal meemaak.

Het is zo enorm leuk om hier rond te lopen en dit land weer helemaal om je heen te voelen. Het is een beetje als thuiskomen, al beschouw ik mezelf als een rasechte Hollander. Ik ben Karin Oldenhuis, en als bestuurslid van de Verre Naasten mag ik met Pieter Messelink en Sape Braaksma mee op hun reis voor Mission Alive naar Porto Allegre, in Rio Grande do Sul helemaal in het zuiden van Brazilië. Ik ben zelf in Curitiba geboren, 750 kilometer hier vandaan. Toen ik bijna 11 was ben ik weer terugverhuisd naar Nederland en heb dus de Portugese taal altijd als mijn moedertaal beschouwd. Als kind sprak ik beter Portugees dan Nederlands. Maar ja, in Nederland spreekt iedereen Nederlands, dus langzamerhand is die mooie taal naar de krochten van mijn brein verhuisd en is het nu een hele uitdaging om die krochten te vinden en te openen. Maar het gaat heel goed. Het was al heel grappig dat bij aankomst op het vliegveld van São Paulo de eerste Braziliaanse ambtenaar die ik tegenkwam mij niet wilde doorlaten voor zij had uitgezocht en geverifieerd dat het toch echt mogelijk is dat je geboren bent in Brazilië, maar geen Braziliaans paspoort hebt. Dat je de Nederlandse identiteit boven de Braziliaanse kiest. Onmogelijk voor een Braziliaan, ik werd meewarig aangekeken.

Toen we eindelijk na een reis van 24 uur in ons hotel aankwamen, was het zo fijn om eindelijk een bed onder je te voelen dat ik als een blok in slaap ben gevallen, nadat ik eerst Jan (mijn man ver weg in Zutphen) even goedemorgen had geappt, aangezien zijn wekker voor de nieuwe dag net was afgegaan volgens mijn berekeningen.

En dan word je wakker en kijk je uit het raam en de zon schijnt en de vogels fluiten en naast het hotel staan prachtige paradijsvogelbloemen in bloei. We hebben wat rustig aan gedaan, ontbeten met Nivaldo, de penningmeester van de PMC, en onze chauffeur. Na het ontbijt ontspon zich een gesprek waarbij Nivaldo uitlegde hoe moeilijk het is om hier in Rio Grande do Sul het evangelie te brengen. Er is hier een uitgebreide cultuur van spiritisme, of in het portugees, candomblé; een mix van Afrikaanse religies en het rooms-katholicisme. Nivaldo vertelde hoe mensen onder invloed van deze spiritistische bewegingen in angst leven en altijd bezig zijn met de wereld van geesten, voorouders en godheden.

Het was heel mooi om te horen dat er veel kerkplanters actief zijn in deze regio en dat veel mensen tot geloof komen en bevrijd worden van hun angsten.

Daarbij is de IPB, de Igreja Presbiteriana do Brasil, een heel goed georganiseerde kerk. Zo hebben ze voor hun missionaire activiteiten drie poten: kerkplanters in grote steden, kerkplanters in kleine steden en dat is dan meestal in buitengebieden als de Amazone e.d., en missionaire activiteiten in het buitenland, vooral Afrika. Meer dan de helft van hun inkomsten wordt besteed aan deze drie vormen van mission.

Wij hebben hier in Rio Grande do Sul te maken met de kerkplanters voor grotere steden.  Vanuit hun woonplaatsen komen 14 teams naar Sao Leopoldo, voor hun derde sessie in het proces van Mission Alive. Het is best imponerend te horen hoe de IPB georganiseerd is, en ook hoe Nivaldo plezier heeft in zijn werk, omdat het gewoon echt werk is, maar ook omdat het werk is voor zijn Heer.

Om een uur of 12 gisteren werden we door Nivaldo gebracht naar een churascaria voor onze eerste echte almoco op Braziliaanse bodem. Nu was de avond daarvoor ons al opgevallen dat de rijstijl van Nivaldo een hele spannende is in het best wel chaotische verkeer hier, maar we zijn er inmiddels achter gekomen dat zijn bril het niet goed doet. En hier mag je gelukkig gewoon op gearceerde stukken snelweg staan om toch nog ergens tussen te voegen anders is dat toch immers ook een loos stuk snelweg. En gelukkig helpt Pieter voortdurend met het aangeven van de weg.

Bij de churascaria hebben we Jedeias ontmoet, de directeur van de PMC. Het was een gemoedelijke maaltijd met heerlijk, Braziliaans eten, dat wil dus zeggen: heel veel vlees!

Op de eerste avond hadden Pieter en Sape een afspraak bij een IPB kerk van Porto Allegre. Er waren een stuk of 20 mensen aanwezig voor een samenzijn waarbij Pieter en Sape ze lieten ruiken aan het discipelschap van Mission Alive. Wie in je omgeving staat open voor het geloof, is geïnteresseerd in wat je te zeggen hebt. Deze persoon wordt persoon van vrede genoemd.

Het is bijzonder om de reacties van de deelnemers hierop te zien. Zo vertelde één van hen dat ze vooral haar familie als personen van vrede zag. Toen ik haar in de pauze hierover aansprak vertelde ze mij over haar leven.  Ze vertelde dat ze vier kinderen had van vier verschillende vaders. De oudste drie waren al groot toen ze zwanger werd van de vierde en de overtuiging had dat een vierde kind niet in haar leven paste. Ze was vastbesloten abortus te plegen toen een vrouw haar letterlijk en figuurlijk aanraakte en haar vroeg geen abortus te plegen. Vanaf dat moment was haar leven veranderd. De vrouw nam haar onder haar hoede, nam haar mee naar de kerk en vertelde haar wie Jezus voor haar kon zijn. Haar kind werd geboren, en was een bron van zegen voor iedereen. Aanstaande zondag wordt deze vrouw gedoopt en ik was onder de indruk van haar verhaal.

Ik word er best stil van als ik hoor hoe iemand zo radicaal haar leven omgooit en helemaal voor God gaat. In haar huis werd alleen nog maar christelijke muziek gedraaid, als je andere muziek wil horen, moet je maar even naar buiten gaan. Ik zag het haar ook echt verkondigen. Wat een mooie vrouw!

En toen eindelijk konden we naar het paradijs. Zo was het mij tenminste verkondigd. São Leopoldo heet het hier en het is echt paradijselijk. Ik heb niet zo’n verstand van bloemen en vogels en bomen, maar je hoort het en je ruikt het en je ziet het. Het is hier echt prachtig. Even ergens zitten en je hoort de vogels overal fluiten, hele mooie vlinders landen ineens naast je, geweldig!