vrijdag, maart 29, 2024

‘Je haren zijn geteld’

Er gebeurde gisteren zoveel dat ik geen tijd had om iets te schrijven. De teams werden gisterochtend door Pieter en Sape zo hard aan het werk gezet dat ik me wat heb teruggetrokken om niemand lastig te vallen met mijn vragen. Want wat ik ook vraag, wanneer dan ook, iedereen trekt uitgebreid tijd uit om met me in gesprek te gaan. Ik wilde er niet de oorzaak van zijn dat het werk niet af kwam, dus heb ik me met Elsa (de vrouw van Sape) buiten teruggetrokken en hebben we samen nog een aantal situaties de revue laten passeren.

We het over de bijzondere dingen die gebeuren, waar wij de hand van God in zien. Zo kwam Elsa donderdagmiddag naast mij en SebastiĆ£o en Cebele zitten en nam ze net als alle andere deelnemers een schrift en een pen mee. Aangezien ze niets verstond van wat er gezegd werd (Elsa spreekt geen Portugees), begon ze te tekenen. Ze nam daarbij de mensen voor ons als model. Gabriela (dat kleine meisje van 4) zat bij haar vader op schoot, waarbij haar lange haren over zijn schouder vielen en afstaken tegen zijn opgeschoren coupe. Elsa tekende en schreef daaronder ā€˜Je haren zijn geteldā€™.

tekening van Gabriela

In de pauze kwam Elsa aan de praat met de moeder van Gabriela, Claucia. Dat gebeurde met handen en voeten en een heleboel gestamelde woorden, want beide vrouwen spreken een klein beetje Engels. In het lange gesprek dat volgde en waarin interesses werden herkend en gedeeld, liet Elsa haar tekening zien. Claucia raakte helemaal ontroerd want datzelfde hoofd van haar man heeft een hele grote operatie ondergaan die veel impact heeft op hem en zijn gezin.

Hoe bijzonder is dat: Elsa die het hoofd van een man tekent die een hele grote operatie aan datzelfde hoofd achter de rug heeft, daar moet God een hand in hebben.

Voor mij, en ik hoop voor alle deelnemers, was het een leerzame training. Ik ben heel blij dat ik deze derde training even deel uit mocht maken van de cursisten en dat ik zoveel hele leuke, interessante en gelovige mensen heb ontmoet. Maria Delma bijvoorbeeld die zo enorm veel verhalen kan vertellen over wat zij en haar man allemaal al hebben meegemaakt. Heel indrukwekkende verhalen over de enorme armoede die ze in dit land zijn tegengekomen, de afschuwelijke hang naar spiritisme en de angst voor boze geesten, maar ook hoe zij op onlogische plekken het woord van God mochten brengen. En dat ze haar kinderen zo enorm mist, en haar kleinkinderen, omdat die allemaal in het noorden van Braziliƫ wonen, en zij en haar man hier helemaal in het zuiden.

En wat hebben we ook veel gelachen. Met Deyvson die het heel raar vond dat ik zaterdag met Everton en Clarice mee naar Sapucaia zou gaan, want het zou veel beter voor mij zijn als ik naar Passo Fundo ging, want het was daar mooier, en veel beter dan waar dan ook ter wereld, ik zou nooit meer weg willen. Ik heb hem maar uitgelegd dat dat precies de reden was waarom ik niet met hem meeging, want ik wilde toch echt graag terug naar mijn gezin in Nederland. Algehele hilariteit en eindeloze oplossingen over hoe ik dan toch wel naar Passo Fundo kon gaan.

En het was ook zo leuk op vrijdagavond, toen het team van Sapucaia het avondprogramma verzorgde, we hebben veel gelachen.

Het afscheid was heel hartelijk. Pieter vloog onmiddellijk weer terug naar Nederland, Sape en Elsa vlogen ook weg om meer van BraziliĆ« te zien in hun vakantie. Een klein clubje bleef nog over om de almoco te gebruiken en wij verlieten om een uur of 2 SĆ£o Leopoldo.

Sinds gisteren ben ik dan hier in Sapucaia bij pastor Everton en zijn vrouw Clarise en hun kinderen Everton Junior en Larissa in huis. Ze wonen naast de kerk, en zijn heel gastvrij voor mij. Ze hebben me al van alles verteld over hun leven en hun werk en ik heb erg veel respect gekregen voor hun commitment en hun inzet. Ze werken nu een jaar hier in Sapucaia, zijn begonnen met kerkdiensten met 3, 4 personen en vanmorgen zaten we met 25 man in de kerk. Hoe blij zijn ze daarmee en wat doen ze er veel voor!

kerkgebouw van Sapucaia

Everton is afkomstig uit Rio Grande do Sul, Clarice is nu ver bij haar familie vandaan, die wonen in de staat hierboven, in Santa Catarina. Everton houdt echt van dit land, van de mensen. Hij kent de cultuur en wil mij daar van alles over uitleggen. Over de gebruiken van de gaĆ¹chos, kort door de bocht gezegd de cowboys van Rio Grande do Sul (en dat strekt zich uit naar ArgentiniĆ« en Uruguay), over hun muziek (echt prachtige muziek) en hun eten (heel veel vlees).

Ik ben zo ver weg van mijn geliefden, maar voel me hier ook thuis bij dit gezin in dit land, waar dezelfde discussies bestaan als in mijn eigen gezin: doe je nu de computer even uit, Everton, wanneer ga je aan je werk, heb je je huiswerk af.

Heerlijk, om daar even vakantie van te hebben!

Lees ook deze artikelen eens:

1 REACTIE

  1. Je hebt dan wel geen Braziliaans paspoort meer, zo te lezen ben je toch een beetje een Braziliaan onder de Brazilianen! :-). Heel leuk om je blogs te lezen! Mooi, die herkenning en verbondenheid met christenen aan de andere kant van de wereld. Echt waardevol.

Laat een antwoord achter aan Aukelien Wierenga Annuleer reactie

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Populaire artikelen

Bijna vlucht gemist

Vrouwenproject

Culturele show

Scholen bezoeken

Nieuwste reacties