Handen uit de mouwen

Het is altijd spannend als je met een nieuwe partner in zee gaat. Natuurlijk doe je gedegen onderzoek, maar wat schuilt er nou echt achter de persoon op je laptopschermpje?

Daar kwamen we vandaag dus achter. Dominee ‘Oupa’ kwam ons halen in zijn bakkie en gezellig met z’n drietjes voorin hobbelden we over de zandwegen richting Ramotse. Eerst naar zijn nieuwe kerkje, omgedoopt tot ‘casinoview’, met uitzicht over het grootste casino in de buurt. Met behulp van de gemeenschap zijn er net nieuwe toiletten gebouwd, want Oupa wilde niet hebben dat de kinderen in de beerput zouden vallen.

Daarna door naar de Ramotse kerk, waar iedereen druk in de weer was. Hier werd een kamer gesausd, daar werd hard geveegd (het is morgen tenslotte zondag dus de kerk moet spik en span) en daarna gingen de kinderen met elkaar een balletje trappen.
Met open monden van verbazing keken we naar de nieuwe klaslokalen die we beloofd hebben te financieren voor de naschoolse opvang van de kinderen uit de buurt. Beloofd, want de eerste betaling gaat pas volgende maand de deur uit. En toch stonden de muren van de lokalen er al! We snapten er niets van. Wie had die muren dan gefinancierd? Iedereen uit de kerk moest een zak cement meebrengen, en de kinderen hebben in de schoolvakanties stenen gebakken. De kozijnen zijn gedoneerd. En met het vertrouwen dat het geld wel komt zijn ze vast van start gegaan. En hoe houdt dit kerkje zijn hoofd boven water in een arme gemeenschap? Met de verkoop van groente uit de groentetuin, door het ophalen en recyclen van flessen, door een bibliotheekje te bouwen… Wat een creativiteit, en wat een zegen is deze kerk!
Geïnspireerd en voldaan hobbelden we weer terug richting Pretoria.

Maar onze dag begon eigenlijk al veel eerder. Om kwart voor 5 ging namelijk de wekker, want we waren door Christien van Khothatsong uitgenodigd voor de Boeremark. De slaap uit onze ogen wrijvend, de regen tikkend tegen de ramen, keken we elkaar aan: waar zijn we aan begonnen?

Om 05:00 waren we dan onderweg naar de Boeremark. Eenmaal aangekomen, was het al druk met auto’s. Huh? Zo veel auto’s? Ja hoor zei Christien. Es normaal.

We lopen de boeremark op en zien inderdaad al heel veel bedrijvigheid. Wie in de vrede gaat er om 05:30 al op de markt staan? On-hollandse tijden. Maar eenmaal begonnen aan de wandeling was het ook wel weer leuk. Overal kraampjes, lampjes, enthousiaste mensen.

Even doorgelopen komen we langs bij de kraam voor Melkkos. Een traditioneel Zuid-Afrikaans gerechtje. De man liet ons eerst wat kruiden proeven en toen kwam het lepeltje met Melkkos naar ons toe. Proef mar, is baie lekker, zegt Christien. Nou.. Daar ging ‘ie… Inderdaad. Dat was verukkelijk! Prompt kochten we allemaal een bakkie met Melkkos. Geen spijt van, een heerlijk ontbijt. Die gaat op de wensenlijst voor thuis!

’s Avonds hebben we gezellig aan de braai gezeten met de zendingspartner. Open, eerlijke gesprekken, een verstandhouding die breder reikt dan de oceaan die ons scheidt.

Ruben Horst

Bestuurslid Communicatie voor Zuid-Afrika Mission | Verre Naasten