Kees Smit, predikant uit Dokkum, is de Nederlandse deelnemer aan de Internationale Cursus. Deze keer een blog van zijn hand.
āWil je meedoen aan een cursus in Kameroen? Een internationale cursus. In het Frans. Wij betalen je ticket en je verblijfskosten.ā Het zal je maar gevraagd worden. Wat zou jij zeggen? De uitnodiging sprak me erg aan. Zoān kans krijg je nooit weer! Ik overlegde met mijn vrouw en die zei meteen: āWauw, dat moet je echt doen.ā Ze was haast nog enthousiaster dan ik. Het ging om een cursus voor voorgangers en andere leidinggevenden van christelijke kerken. Over Gods Koninkrijk en de oproep tot vreugde en lijden.
Ik ging googelen op internet. Ik kwam meteen op een site van onze rijksoverheid over Kameroen. Met kleurcodes stond aangegeven hoe veilig of onveilig het ergens was. Vergelijkbaar met de kleuren van het knmi op hun site over het weer. De plattegrond van Kameroen kleurde rood, oranje en geel. Het noorden rood. Het midden oranje. Het zuiden geel. In het noorden werd melding gemaakt van bedreigingen van Boko Haram vanuit Nigeria. Invallen, aanslagen, ontvoeringen. Ik las in een infoblad dat net in die tijd uitkwam over onveilige taxiās. Daar ging mijn onbevangenheid! Waar begin ik aan? Stel ik mijn leven in de waagschaal door mee te gaan? Ik haalde me gedachten en beelden in mijn hoofd van hoe ik ontvoerd zou worden. Natuurlijk fantaseerde ik daar daden van geloofskracht bij, maar ik was gewoon bezorgd. Mijn vrouw zei: āDurf je er wel naar toe?ā ik antwoordde: āNee, maar soms moet je dingen doen die je niet durft.ā Tegen iemand anders zei ik: āIk vind het eng, maar veel van de cursisten die meedoen leven elke dag in dreiging en gevaar.ā
De cursus vindt plaats in Kameroen, omdat het voor cursisten uit Afrika veel moeilijker of onmogelijk is om een visum voor Nederland te krijgen. De cursisten komen uit Ā Kameroen, Nigeria, Tchaad, Democratische Republiek Congo, MauretaniĆ«, Gabon, HaĆÆti, Marokko, Ivoorkust, Benin, Burkina Faso, Rwanda, Madagascar, Togo, Republique Central dāAfrique en Madagascar. Er is Ć©Ć©n cursist uit Quebec (ook blank dus ā¦) in Canada en ik kom uit Nederland. De docenten komen uit Nederland en uit Kameroen. Meerdere studenten die met onze cursus nu meedoen kennen elkaar van een opleidingen zoals de Fateb in Bangui. Het is voor hen heel bemoedigend om collega-kerkleiders en geloofsgenoten te ontmoeten.
Daar zit ik als een van de weinige blanke cursisten tussen bijna allemaal Afrikaners. In allerlei tinten bruin van licht tot heel donker. Ook al heb ik in Nederland ook wel mensen uit Afrika ontmoet en contact met mensen uit Afrika, toch gaat er een wereld voor me open. Een wereld die Afrika heet. En het leven van de kerk van Jezus Christus en van Gods kinderen in dit continent. Daarmee zit ik meteen midden in het thema van deze cursus: Het Koninkrijk van God, een oproep tot vreugde en lijden. Hier ontmoet ik mensen die deze vreugde en dit lijden uit eigen ervaring kennen. Vanuit hun leven als christen elke dag. En in hun functie als predikant, oudste, jeugdleider, gebedsteamleider, of een andere leidinggevende functie. Allemaal werken we in dienst van God de Heer, Koning van hemel en aarde. In die hoedanigheid kunnen we er niet onder uit of we krijgen te maken met vreugde en lijden.