Het bad van Siloam

De bus rijdt voor. Iedereen stapt in en het grote gevaarte leidt ons door de stad. Ik durf voor het eerst straatbeelden te maken met mijn camera. Op straat kan je dat beter laten. Voor je het weet ben je hem kwijt. We horen van een afstand al bekende woorden. Halleluja, amen! Ik laat me vertellen dat deze woorden universeel zijn in elke taal. Een mooi idee, bedenk ik me. Deze belangrijke woorden heeft God blijkbaar gespaard ten tijde van de Babylonische spraakverwarring. Voorzichtig dalen we de geïmproviseerde trap af en laten ons door gemeenteleden naar een plaats leiden. Ik zit helemaal vooraan. Ik kan alles goed zien. Handig bij het maken van foto’s. Het koor zet een lied in. Binnen een paar seconden verandert de ruimte in een groot feestgedruis. Gemeenteleden komen hun stoel af en dansen in de ruimte. Ik kijk om me heen naar de Afrikaanse voorgangers van onze groep. Grappig om te zien dat sommige zich gelijk thuis voelen en mee dansen maar anderen wat ongemakkelijk op hun stoel blijven zitten. Ik heb even een binnenpretje. Mensen zijn ook overal hetzelfde. Na een uitputtende danssessie keert de rust weer terug. De dans blijkt alles te maken te hebben met de geschiedenis van de kerk. Het is gaandeweg gebruikt als een therapeutische dans. Meer dan 5000 kilometer hebben ze te voet af moeten leggen om te zijn waar ze nu zijn. Velen hebben onderweg hun ouders, broers of zussen moeten begraven. Kinderen zijn vertrokken met hun familie maar kwamen aan als wees. Onderweg moesten ze betalen met geld, spullen of kledingstukken om door te mogen. Opgezwollen voeten werden verbonden met kruiden en bladeren om maar door te kunnen gaan. De genocide in hun thuisland Rwanda liet ze geen keus. Volledig getraumatiseerd hebben ze een nieuwe woonplaats gevonden in Yaoundé. Uit het verlangen om een nieuwe gemeente te stichten, begonnen zes mannen een gebedsgroep. Bijna dagelijks kwamen ze bij elkaar om te bidden. Vanwege de taalbarrière was aansluiten bij een bestaande gemeente onmogelijk. Wonder boven wonder begonnen er dingen te gebeuren. De gemeente ging groeien en na verloop van tijd kregen ze zelfs de mogelijkheid een kerk te bouwen. Uit het verlangen om een kerk te zijn voor iedereen besloten ze een vertaler in te zetten tijdens de diensten. Het gevolg hiervan was dat er zich ook Kameroenese christenen aansloten bij de gemeente. Langzamerhand is de kerk uitgegroeid tot een internationale gemeenschap. De naam van de kerk heeft alles te maken met de oorsprong van deze mensen. Shiloé (Siloam), vernoemd naar de vijver waarin Jezus mensen zich liet wassen om genezen te worden. De kerk is voor hen als deze vijver. Een plek van genezing, een plek waar wonden verzacht worden, een plek waar weer hoop is op een toekomst en een nieuwe familie. Dat het verhaal binnenkomt bij de voorgangers uit de groep blijkt wel uit het gebed van Moussa. Ook bij terugkomst in het hotel merk ik dat erover door wordt gesproken. Bijzonder om te horen dat de Afrikaanse voorgangers nadenken over wat ze voor deze gemeenten kunnen betekenen terwijl hun eigen gemeenten al zoveel moeilijkheden te verduren krijgen. Dat is blijkbaar wat Gods liefde met mensen doet. Halleluja, amen!