vrijdag, maart 29, 2024

Obed

Opeens staat ze voor me. Ik had haar niet aan zien komen. Een grote glimlach op haar gezicht. Ze stelt zich voor en ik volg haar voorbeeld. Ze had me al eerder willen spreken maar voelde zich niet goed in de ochtend. Ik vraag haar waar ze vandaan komt en dan blijkt dat ik al meer weet van haar dan ik dacht. Zij is het. Priscilla, de vrouw van Moussa, een van de organisatoren, de man van de mieren. Al snel vallen er wat kwartjes. Wat een bewondering heb ik voor deze vrouw. Samen met haar man heeft ze gestudeerd in de Verenigde Staten om missionair werk te doen in Afrika. Ik zie een krachtige vrouw met passie voor God.

Ā 

We gaan weer naar onze plek. De lezing van Egbert Brink begint. De sleutel om armen te helpen is ze in hun waarde laten en niet het werk van hen overnemen maar ze aan te moedigen. Net als Boas die Ruth aren liet rapen na de eerste oogst. Hij nam haar niet haar werk af, liet haar in haar waarde. Samen krijgen ze een zoon, Obed, wat dienen betekent. Dat is de sleutel. Dien de ander. Na de pauze neem ik wat fotoā€™s en ga naar mijn kamer om ze online te zetten. Even later hoor ik deuren in hun slot vallen. De lezing is afgelopen en iedereen neemt de tijd om uit te rusten. ā€™s Avonds bij het diner schuif ik aan bij Egbert, ThĆ©ophile en Priscilla. Ik heb niet zoveel honger. Toch heb ik een beetje opgeschept. Priscilla en ik raken weer aan de praat. Ze vertelt enthousiast over haar passie voor kinderen, maar vooral hoe ze daarin geĆÆnspireerd wordt door haar zus. Een onderwijzeres, een weduwe. Kijk hoe ze straalt als ze over haar vertelt. Elke dag komen de kinderen uit de buurt bij haar zus langs om mee te eten. Er is altijd genoeg voor iedereen. De twee jongens die bij haar wonen zijn niet van haarzelf. Voor haar maakt het niet uit. Iedereen is welkom. Later begrijp ik pas waarom de situatie zo bijzonder is. De jongens zijn kinderen van een bekeerde moslim. Deze man heeft zijn kinderen ondergebracht bij haar om ze op te laten groeien met het christelijk geloof.

Egbert nodigt me uit mijn verhaal te vertellen. Ik vertel over de Syrische jongen die bij ons thuis woont. Moussa komt er ook bij zitten. Ook hij moet het verhaal horen, vindt Priscilla. Ik begin opnieuw. Egbert helpt me een beetje. Ik geniet van de verhalen die uitgewisseld worden. Ze raken me. Ze brengen ons dichter bij elkaar. Ze laten ons zien hoe verschillend we zijn maar ook hoe veel we op elkaar lijken. Samen met Priscilla loop ik al kletsend en lachend naar boven. Bijzonder hoe snel je je met andere verbonden kunt voelen.

Vorig artikelDe mier en de olifant
Volgend artikelKippen
Lees ook deze artikelen eens:

2 REACTIES

  1. Wat fijn dat we zo mogen meebeleven! Heb het goed daar, de zegen van onze God. Allen in mijn gebeden.
    Zie uit naar je volgende blog.

  2. Wat een indrukwekkende indrukken zijn dit. Wat een zegen als je je zo verbonden mag voelen in geloof met christenen uit andere landen of werelddelen. Een goed congres en sterkte! HIJ zal het zegenen..

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Populaire artikelen

Bijna vlucht gemist

Vrouwenproject

Culturele show

Scholen bezoeken

Nieuwste reacties