(Deze blog is geschreven door Marline)
Onder het genot van een heerlijke maaltijd hebben we aan ons hoekje van de tafel echte dameskletspraat. Over mannen en kinderen en trouwen en bruiloften. De vrouw tegenover me heeft een zoontje, maar is niet getrouwd. Ze wil graag nog meer kinderen, en ja, zowaar met dezelfde man. Dat is al de tweede vrouw waar ik dat van hoor deze week. Waarom trouwen de vrouwen hier niet? En zeker als christenen?
Ze legt het me uit. Om te trouwen moet de man een lobola, een bruidsschat, betalen aan de familie van de vrouw. Iets waar jarenlang voor gespaard moet worden. Maar omdat ze nu een buitenechtelijk kind hebben, moet hij bovenop de bruidsschat ook nog een boete betalen aan de familie van de vrouw, als schadevergoeding. Daarbij heeft zij het probleem dat ze uit een polygame familie komt, haar vader heeft 3 vrouwen en 30 kinderen. Veel van die kinderen hebben ook weer meerdere vrouwen, en iedereen moet worden uitgenodigd op de bruiloft. Onbetaalbaar dus.
Maar het zou allemaal niet zoān groot probleem zijn als haar vriend en zij gewoon konden samenwonen. Maar dat mag niet in de cultuur in Zuid-Afrika. Zij woont dus alleen met haar zoontje, en voed hem alleen op. Af en toe komt haar vriend buurten, of gaat ze naar hem toe. En we hopen het natuurlijk niet, maar met een beetje pech gaat haar vriend vreemd en brengt hij HIV mee naar huisā¦ Wat een ingewikkelde toestand, een mengelmoesje tussen traditie, religie, en cultuur, waardoor gezinnen uit elkaar gehouden worden.
Een stukje context waarin de partners hier opereren, en waarin ze hun uiterste best doen om jongens en meisjes op te voeden met Bijbelse normen en waarden. Onder andere door de āDignityā en āDareā trainings, waarbij de jeugd leert wie ze zijn in de ogen van Christus, wat hun grenzen zijn, hoe ze die moeten aangeven, en hoe ze een waardig leven kunnen leven.
Bestuurslid Communicatie voor Zuid-Afrika Mission | Verre Naasten