Dinsdag 7 november: een dag die eindigt bij de tandarts

Vandaag maakten we de lange rit naar Mamasa. We ontbeten in de pastorie en nuttigen thee met snacks. We dachten dat dit het ontbijt was, maar daarna werd ons nog een maaltijd voorgeschoteld van rijst met de nodige toebehoren. We hebben een uitstekende gastvrouw!

We zouden om 7:00 uur vertrekken. Maar dat ging toch even anders. Want we staken eerst over naar de overkant van de straat om een middelbare school van de overheid te bezoeken.

We werden hartelijk ontvangen en kregen een rondleiding door de school. Wat ons al ter ore kwam wordt hier bevestigd: het onderwijs kampt met personeelstekort waardoor de kwaliteit van het onderwijs verslechterd. Na de onvermijdelijk vele foto’s te hebben gemaakt en thee te hebben gedronken vertrekken we naar Mamasa.

Tenminste dat dachten we. De chauffeur reed eerst in tegengestelde richting naar een rivier. Die is schoon: de mensen uit de omgeving zetten zich daarvoor in.

Dan gaan we uiteindelijk toch richting Mamasa. Onderweg stopten we bij een monument bij het graf van de eerste zendeling van de GKSB. In het kerkje naast het monument hopen ze in 2026 te gedenken dat het honderd jaar is geleden dat de eerste zendeling kwam.

We vervolgden onze reis over de soms goede, maar minstens even vaak slechte weg naar Mamasa. Onderweg maakten we stops om te eten en te drinken.

Uiteindelijk arriveerden we om 20:00 uur in Mamasa. We worden hartelijk ontvangen door Alfadesta, directeur van het plaatselijke ziekenhuis van de kerk. Hij nam ons mee om te gaan eten en bracht ons naar een restaurant dat van hemzelf blijkt te zijn. Alfadesta vertelde over de situatie in het ziekenhuis en de gezondheidszorg ter plekke. Voor iets meer ingewikkelde behandelingen moet men al snel twee tot drie uur rijden!

Zelf is hij naast de directeur van het ziekenhuis er ook de tandarts. Het is bemoedigend te zien dat jonge mensen als hij (hij is rond 28 jaar schatten we) zich zo enthousiast inzetten ten dienste van de kerk en samenleving.

Alfadesta bracht ons naar ons hotel. Daar verwerkten Nico en ik nog de indrukken van deze dag in ons verslag. Toen was het tijd om te gaan slapen!