TLT cursus in Vomu van 1 tot 5 oktober 2018.

De reis

Zaterdag

Zaterdag 29 september zijn we met de commerciële luchtvaartmaatschappij Trigana van Sentani naar Tanah Merah gevlogen. We namen een taxi naar hotel Honai, waar we al vaker gelogeerd hadden. Telefonisch contact krijgen met Okto Boling, de coördinator van het TLT programma, lukte niet. Hij had me gevraagd zondag in de gemeente van Ambonggo, Tanah Merah,voor te gaan en daar had ik me op voorbereid.

Zondag

We gingen met een taxi naar de kerk en troffen daar Okto aan, die verbaasd was ons te zien! Ik werd direct uitgenodigd de dienst te leiden en heb dat gedaan. We ontmoetten ook ds. Yulianus Kiam van Kawagit. Hij zou volgens Okto’s plannen met ons meegaan naar Vomu. Maar hij had andere verplichtingen en kon niet. Toen heeft Okto Aris (zijn zoon) gevraagd; daarnaast regelde hij een studente van één van de theologische opleidingen van Setia, Ernita. Zij zou de schoolkinderen op muziek gezette bijbelteksten aanleren. Dat heeft ze in overleg met de onderwijzers ook gedaan.

Maandag

Okto bracht ons om half tien bij de oever van de Digul en een kwartier later kwam het amfibievliegtuig van de MAF. Na een klein halfuur vliegen landde het op het meer bij Bidnew. De vrouw van ds. Besagi begroette ons en zei, dat ze ons niet had verwacht! We zeiden, dat we naar Vomu moesten. Daarop regelde ze een grote prauw met motor, waar we als vier passagiers met bagage in konden. Volgens haar zou de reis een uur duren. Het bleek iets meer dan 60 minuten te zijn. Zonder steun in de rug in een prauw zitten is dat best wel vermoeiend.

Vomu

Aangekomen in Vomu werd ons verteld, dat men ons morgen verwachtte. Anders zouden we met adat-dansen begroet zijn. De evangelist was er om deze reden ook niet; hij had iets te regelen in Senggo, een grotere plaats, twee uur varen van Vomu. We zijn het hele dorp doorgewandeld. De bevolking behoort tot de Citak-stam. Een ander dorp in de buurt, waarvan ook mensen aan de cursus deel zouden nemen, heet: Vomu 2! De inwoners daarvan zijn mensen van de Kombai-stam. Waar we zouden logeren was niet direct duidelijk. We konden wel in een leegstaand huis, een beetje aan de rand van het dorp. Het trapje van het huis was verrot en een wc was er niet; daarvoor zouden we naar de overkant van de weg moeten lopen. Ook zitten er grote gaten in de vloer en de wand. Met een minder gammel trapje zou het misschien te doen zijn. De beslissing zou vallen, als de evangelist weer terug was. Toen kwam de uitkomst: we konden alle vier logeren in het huis van twee onderwijzers, jongemannen uit West Timur. ’s Avonds was er elektrisch licht, de (hurk-)wc op redelijk korte afstand. Het huis stond vlakbij de kerk, waar de cursus gegeven zou worden. Dat was een veel betere oplossing.

De cursus  

Er werd verteld, dat iedereen in Vomu christen is. Het laatste gezin was zondag door ds. Besagi gedoopt. In Vomu 2 zijn nog een paar ongedoopten. De cursus kon keurig om 8 uur dinsdagmorgen beginnen! Er waren al met al ruim 30 deelnemers aan de cursus, zowel mannen als vrouwen (die wel in de minderheid waren). Ook de evangelist en enkele ouderlingen van Vomu 2 deden mee. Ze kwamen ’s morgens aan en gingen in de namiddag weer terug; Van Vomu naar Vomu 2 moet men een half uur varen.

De cursisten hadden volle aandacht voor de lessen. Gelukkig maar, want we kwamen er achter, dat bijna niemand goed kon lezen en schrijven. Alleen al het opzoeken van een Bijbeltekst lukte het grootste deel niet. Geregeld ging ik bij hen langs om daarbij te helpen. Het zal duidelijk zijn, dat het geven van de cursus op deze manier niet bepaald vlot ging. Maar we hadden ook een dag extra. Normaal zouden we vrijdag weer vertrekken, maar die dag werd er niet gevlogen vanuit Merauke; het vliegtuig zou ons zaterdag weer ophalen uit Bidnew. Ook de evangelisten kunnen niet zo goed lezen. Dat moet bij het voorbereiden van een dienst een behoorlijk probleem zijn. Een werkplan maken bleek niet simpel. Henny had op een schoolbord de 5 onderdelen daarvan opgeschreven. We hebben het uitgebreid uitgelegd. En het resultaat: 1 deelnemer, Hans Yaimahe, zoon van de eerste (5 jaar geleden overleden) evangelist van Vomu was de enige, die de 5 onderdelen keurig in zijn werkplan had verwerkt. De anderen, ook de evangelisten, hadden allemaal wel een werkplan gemaakt (waar we heel blij mee waren), maar heel chaotisch!

Het onderwerp (zwarte) magie kwam ook nu aan de orde. Op de vraag of dat nog actueel was, werd wat vaag gereageerd. Dat was van vroeger, zei men. Maar Aris, die ons begeleidde, vertelde, dat hij van jongeren gehoord had, dat het nog steeds speelde. En dat klopte met onze verwachtingen. Als het overal speelt, maar niet in Vomu, zou dat wel bijzonder merkwaardig zijn. Men heeft dus het politiek correcte antwoord gegeven, maar de werkelijkheid is anders. Het verschil met andere godsdiensten is vrij uitgebreid aan de orde gekomen. Wat de Islam betreft is Christus het verschil, heb ik benadrukt. In het algemeen geldt: heil door de wet te doen of heil door geloof. Op de vraag uit de cursus welke problemen er in het dorp speelden, kwam naar voren, dat er veel diefstallen gepleegd werden. Dat betrof vooral diefstal uit tuinen van b.v. bananen en ook diefstal van visnetten met hun vangst. Daders werden eigenlijk nooit betrapt of gevonden. We hebben de cursisten meerdere keren gevraagd een christelijk lied in de stamtaal te zingen. Dat ging heel enthousiast. Eén van de cursisten liet ons een boekje van ds. Riemer zien met liederen in de stamtaal met daarnaast de Indonesische vertaling. Helaas waren de eerste paar bladzijden verdwenen. We hebben Ernita en de schoolkinderen ook een keer uitgenodigd om tijdens de cursus de aangeleerde liederen te laten horen. Tijdens de cursus werd er door vrouwen eten klaar gemaakt, zodat alle cursisten om 1 uur de maaltijd konden gebruiken. Aan het eindvan de cursus kwam het unanieme en dringende verzoek om een volgende keer verder te gaan met de cursus.

Diversen

Afscheid

Het afscheid van ons moest een grote happening worden. Daarom werd er donderdagavond al hard geoefend in de kerk. Vrijdagavond was het echte gebeuren. ’s Avonds werd er eerst gegeten onder een groot afdak. Er waren speciale schalen voor de gasten (wij en onze 2 begeleiders) met supermie, rijst, gekookte vis, geroosterde vis en sago. Om ons heen zat de hele bevolking, die eten kreeg uit grote bakken. Na het eten werden er grote luidsprekers uit de kerk naar het afdak gesleept. Toen werd de muziek (goed luid!) aangezet en werd er gedanst. Veel vrouwen en meisjes trokken een grasrok aan; mannen zetten een bijzonder hoofddeksel op. Om tien uur gingen we proberen te slapen, maar dat viel nog niet mee. De muziek ging tot aan de ochtend keihard door op enkele meters afstand van onze slaapplek.  Zaterdag had ik via de satelliet-telefoon contact met MAF Merauke. Het vliegtuig kon om half tien in Bidnew arriveren. We hebben alles ingepakt, ontbijt gebruikt en zijn om acht uur in de prauw met motor gestapt. Die bracht ons binnen het uur naar Bidnew.

Het afdak

Dat is een bijzondere plek voor de mensen in Vomu. Het is gebouwd in het centrum van het dorp en vlakbij de kerk. Het wordt de hele dag gebruikt. De mensen komen er met elkaar praten voor de gezelligheid, er zijn vergaderingen, er wordt gespeeld door de kinderen of samen gegeten en aan het eind van de middag waait het lekker door en zitten heel wat bewoners daar tot het aggregaat aan gaat. Een soort dorpsplein. We zaten er vaak ook na te praten met cursisten en leerden ze zo wat beter kennen en konden nog wat dieper op de geleerde stof ingaan.

Jan en Henny

Verre Naasten

Via deze reisblog zijn verschillende reizigers te volgen die via of namens Verre Naasten buitenlandse mission-partners en -projecten bezoeken. Denk bijvoorbeeld aan: lokale kerken die hun mission-gebied bezoeken, uitwisselingsreizen van scholen en inspiratiereizigers. Deel mee in hun reiservaringen en laat je inspireren door wat er wereldwijd wordt gedaan rondom mission! Geef je op voor de nieuwsbrief en blijf zo op de hoogte van de laatste updates van de reizigers.