Liefde en zorg voor aidspatienten in Soshanguve

willemien met bijna blinde vrouw die extra zorg nodig heeft

Vrijdag zijn we naar de wijk geweest waar stichting Khothatsung actief is. Samen met Willemien(bestuurslid), Unati (maatschappelijk werkster) en haar zoon en dochter.
In een van de wijken van Soshanguve (zo’n 50 km ten noorden van Pretoria) ontmoetten we daar een dozijn wijkverpleegkundigen/wijkzusters en later nog een aantal studenten die eten kwamen brengen. John Mahlangu en zijn vrouw wonen in het gebouw waar vanuit medicijnen e.d. eens in de week opgehaald kunnen worden en waaruit de wijkzusters hun werk doen. Hij las met ons een gedeelte uit Philippenzen waarin groeten en genade centraal staan.
Daarna zijn wij met twee auto’s, verpleegsters en de leidinggevende zuster Andrea naar ernstig zieke aidspatiënten gegaan. Zie ook de weblog van Emma.
Ook een lichtpuntje: bij het laatst bezochte gezin was drie weken geleden een baby geboren. Ze hebben het meisje Khothatso (vrede) genoemd. De vader, die zich 2011 aangemeld had bij Khothatsong had aids en huidkanker op zijn been. De moeder lijdt aan aids! Het verplegend personeel betekende zoveel voor hen, dat zij hun pasgeborene deze naam gegeven hebben.

Daarna zijn we nog naar twee pleegzorg gezinnen gegaan(Foster care). De ene moeder geeft zorg aan zes kinderen en de andere aan twee kleine jongetjes ook met aids. Beide huizen zijn zelfstandig maar onder één dak en niet opvallend als kindertehuis maar zo gewoon mogelijk.
Tineke Visee gaf aan dat de vergoedingen van de overheid gering zijn. Met name nu ze zorgen voor een baby van een Zimbabwaanse moeder. De mening van de overheid is dat kinderen van vluchtelingen geen toelage krijgen in Zuid-Afrika. En juist deze vrouwen verkeren in  grote nood, een nieuwe aanvraag van een Nigeriaanse moeder is net binnengekomen.
Als vluchteling zijn zij ‘vogelvrij’. Dit betekent dat deze dakloze vrouwen blootstaan aan verkrachtingen. Uit wanhoop leggen ze hun pasgeborenen soms onder een brug.

En moeten juist christenen zich niet ontfermen over deze zwakken?   Daarom was de vraag van Tineke Visee:‘Zou Nederland via ZAM of DVN niet kunnen zorgen voor gezinnen die zo’n afhankelijk kindje kunnen sponsoren?
Tegelijkertijd is het belangrijk te vechten voor gelijke rechten, want de vaders zijn Afrikaners. Waarom zou de politiek hen dan discrimineren? Dit is de mening van Willemien!